تنها فیلم یک کارگردان زن در جشنواره ی ۳۸ اثری مستقل و بومی است که البته به بازسازی این بومی بودن به زبان سینما می پردازد.

فیلم کریمی شخصیت محور است و فیلمنامه اش را بر مبنای گذشته آتابای بنیان می نهد؛ آدمی که به واسطه اتفاقات پیرامون، سالیانی متمادی از جریان معمول زندگی کنار کشیده است تا اینکه طعم عشق می بایست مجدد او را از حاشیه به متن بازگرداند. فیلم در واقع یک طی طریق است و به همین سبب ریتمی را برمی گزیند که دارای یک طمانینه باشد؛ لحن کریمی برای این سفر درونی با تمپویی آرام می آمیزد و می کوشد تا با تلفیق عناصر بصری و نیز استفاده از گویش آذری تا حدودی خلاهایی را که به سبب انتخاب ایده ممکن است فیلم را دچار یکنواختی کند پوشش دهد و در این زمینه موفق می نماید.

موسیقی حسین علیزاده با چیره دستی، فضایی سمپاتیک و دوست داشتنی را برای همراهی مخاطب با تصاویر ایجاد نموده است که این امر در طراحی صحنه نیز خصوصاً در بخش های خارجی مشهودتر است.

بازی های فیلم علی رغم استفاده از لهجه کاملا باور پذیر است؛ خصوصاً جواد عزتی که آشنایی چندانی با این نوع گویش نداشته و به سبب هدایت و راهنمایی صورت گرفته ایفاگر این کاراکتر بوده است.

فیلم در دقایق پایانی و در پرداخت رابطه عاطفی میان آتابای و سیما دچار نواقصی می شود؛ امادر مجموع می توان آن را یکی از بهترین ساخته های نیکی کریمی در میان آثار محدودش به حساب آورد و یکی ازنمایندگان قابل اعتنای سینمای مستقل در جشنواره ۳۸

سینماخانه / حمید عبدالحسینی