آنچه در مواجهه با آثار مسعود کیمیایی باید به آن توجه نمود بازشناسی اثر از منظر مولفه های مورد نظر فیلمساز است. کیمیایی در تازه ترین فیلمش با تمرکزی بیش از پیش نسبت به ساخته های اخیر می کوشد تا چه ازحیث تماتیک و چه از منظر زیباشناسی و سینمایی اثری پالوده تر را درمعرض دید مخاطبانش قراردهد.
فیلم با حضور سایه وار قهرمان بر دیوارهای محله آغاز می گردد؛ قهرمانی که به خانه می آید تا از هم گسیختگی را به وحدت پیوند زند و به نوعی احیا کننده جوش و خروش سالیان گذشته در بطن روابط خانواده اش باشد. کیمیایی تعمداً قهرمانش را که به تمامی همه ویژگی های مورد نظر فیلمساز را در شمایل سازی کاراکتر دارا است به رویارویی با موقعیت ها و آدم هایی می کشاند که رقم زننده نابسامانی های خانواده اش گشته اند. قهرمان کیمیایی زخم خورده است و حالا مجالی است تا زخم زننده باشد. موتیف هایی چون موزیک پرحجم، قاب هایی درشت از اشیا (اینسرت)، دیالوگ نویسی کاملاً برآمده از طبقه آدم ها با زبانی نمایشی و اغراق گونه، همه و همه در خدمت فضا سازی مورد نظر فیلمساز کهنه کار سینمای ما قرار می گیرد تا قهرمانش را در این سیر انفسی یاری گر باشد.
سعید آقاخانی در نقش فضلی به کل متفاوت از تمام نقش های پیشین اش، ایفاگر شخصیتی است که بیش از همه باید نمود شمایل یک قهرمان بر پرده باشد و آنچه می بینیم غرابتی دلچسب از این هم آمیزی را بر پرده می آفریند. همچنین است حضور مغتنم لیلا زارع در ایفای نقشی آشنا که در سنجش کارنامه هنری اش تفاوت های چشمگیری را به دنبال دارد و حائز اهمیت است.
خون شد فیلمی است که طرفداران کیمیایی را سر ذوق خواهد آورد اما برای تماشاگرانی که با دنیای او بیگانه اند نکته و نکات جذابی به دنبال ندارد و این همان موقعیتی است که در همه این سال ها کیمیایی خود خواسته بر آن اصرار ورزیده است. فیلمسازی که در هرشرایطی آرمان هایش را حفظ می کند.

سینماخانه / حمید عبدالحسینی