مهدویان بعد از کارهای ارزشی این بار به سراغ ساخت فیلمی کمدی رفته است البته از نوع کمدی سیاه که در قالب کمدی زخم های اجتماعی را نشان دهد. اسامی رضا عطاران و پژمان جمشیدی در کنار محمدحسین مهدویان کارگردانی که دیگر نه فقط برای مخاطب حرفه ای سینما بلکه برای عموم مخاطبان شناخته شده است، می تواند برای موفقیت فیلم در گیشه کافی باشد. عنوان فیلم گویای محتوای فیلم از ابتدا تا انتها می باشد.
«شیشلیک» غذایی که برای طبقه پایین جامعه در دسترس نمی باشد و نمادی از محرومیت طبقه پایین جامعه از خوراک و برخی امکانات اولیه می باشد و در صحنه هایی از فیلم به تصویر کشیده می شود. این درد به تنهایی برای تلخی فیلم کافی است اما تا چه اندازه با بهره گیری از بازیگران کمدی و فیلمنامه امیرمهدی ژوله برای خنداندن مخاطب موفق عمل کرده است؟
پژمان جمشیدی کاراکتری جدی دارد و به ندرت صرفا به دلیل لحن جمشیدی لبخندی بر لب مخاطب می نشاند. رضا عطاران، همان عطاران همیشگی است و با رفتار و لحنی که برای مخاطب آشناست سعی در خنداندن مخاطب می کند حتی با صحنه ایی از آواخوانی و رقصیدن که برای مخاطب آشما و تکراری است و طنز ژوله ای که گاها برای مخاطب شناخته شده است در تمام فیلم تکرار می شود به عنوان مثال صحنه ای که دو بازیگر اصلی مرد همدیگر را در آغوش می گیرند و گریه میکنند چند بار تکرار شده و سعی می کند مخاطب را همراه کند. ژوله در گنجاندن لحظات طنز و نوآوری موفق نبوده است و مهدویان نیز در اولین گام ساخت فیلم کمدی با فیلمنامه ای متوسط فیلمی متوسط ساخته است، فیلمی که انتظار مخاطب را برآورده نمی کند و در کارنامه فیلمساز وصله ناهماهنگی است. حتی زوج پژمان جمشیدی و ژاله صامتی که در زیرخاکی طنز جذابی را برای مخاطب ساخته اند در این فیلم دوباره جلوی دوربین رفته اند و برای ساخت لحظات طنز موفق نبوده اند.
اینکه مهدویان در این فیلم از دردهای مهم اجتماعی را به تصویر کشیده است قابل ستایش است اما تلخی فیلم بر طنز فیلم قالب است و مخاطب لحظاتی لبخند می زند شاید با صدای بلندتر و گاهی تلخند.

سینماخانه/ حامد بهجتی