ملاقات خصوصی در هر حیطه ای که وارد می شود؛ موفق بیرون می آید: چه در پرورش یک عاشقانه دلپذیر و چه در نمایش خشونت. فیلم اساساً در جغرافیا و لوکیشن هایی می گذرد که در ذات خود خشن و آغشته به فقر و محرومیت و بزهکاری اند و چه بسا در نگاه اولیه اینگونه تصور می شود که فیلمساز می بایست با تصاویری چرک و ترکیب هایی نامتوازن و حتی دوربینی روی دست به سراغ ثبت و ضبط آن برود؛ اما شمس دکوپاژی کاملاً متفاوت با آنچه گفته شد را بر می گزیند و با دوربینی آرام که حرکتهای نرمی دارد و قابهایی چشم نواز با ترکیب بندی متوازن به تصویر کردن قصه اش می پردازد و این تصمیم یکی از جسورانه ترین کارگردانی های سال های اخیر را آن هم دریک فیلم اول رقم می زند. بازی های فیلم در سطح قابل اعتنایی قرار می گیرند و در رأس آنها پریناز ایزدیار بار دیگر بر توانش در ایفای کاراکترهایی این چنین صحه می گذارد. کاری که بخشی از توفیق در آن مرهون همراهی پارتنرش هوتن شکیبا است. این دو با یک درک مشترک و همراهی توام با شناخت به خوبی اجزای مختلف یک رابطه را از شروع تا ازدواج و حتی در مواقع بحران تعریف می کنند. ملاقات خصوصی فیلم قابل تأویلی است و مفهوم عشق و بزنگاه های اخلاقی و انسانی در بستر شرایط زیست جامعه امروز را از طریق یک درام دقیق، فکر شده و با هندسی تشریح و توصیف می کند و عاشقانه ای تأثیرگذار را می آفریند.
سینمخانه / حمید عبدالحسینی