منیر قیدی بعد از فیلم موفق و محبوب ویلایی ها، سراغ سوژه زنانه دیگری رفته است. اما این بار نه در فضای پیرامون جنگ؛ بلکه خود جنگ. فیلمی تماماً جنگی که شخصیت های اصلی فیلم همگی زن هستند.
دسته دختران هم مثل اکثر فیلم های جشنواره چهلم از فقدان فیلمنامه قوی شدیداً رنج می برد و می کوشد تا ضعف فیلمنامه ای خود را پشت حجم وسیع جلوه های ویژه پنهان کند.

دسته دختران می تواند به واسطه جلوه های ویژه؛ فیلم محبوب نوجوانان و به واسطه اینکه یک کارگردان زن برای اولین بار با ورود به عرصه ای مردانه، فیلمی با موضوع زنانه در بستر جنگ ساخته است؛ مورد توجه برخی از بانوان جامعه قرار بگیرد. ولی از دیدگاه سینمایی و به دور از حاشیه های اطراف فیلم باید گفت که منیر قیدی بر خلاف فیلم اول خود، به هیچ عنوان موفق نبوده است و حتی می توان گفت که بعضاً به شیرزنانی که در ۸ سال دفاع مقدس، علی الخصوص در نبرد خرمشهر دلاوری ها داشته اند به نوعی توهین شده است. زنان فیلم هر یک نه به نیت دفاع از میهن و خاک و شهر و دین خود؛ بلکه به نیت های کاملاً شخصی (فرار از شوهر قمارباز و الکلی و یا فرار از غم سنگین از دست دادن فرزندان) درگیر حوادث جنگ شده اند. از طرفی مردهای فیلم هیچ کدام دارای شخصیت مثبت و قابل دفاع نمی باشند. از رزمنده ای که به خاطر فرار از جبهه جنگ یا به تعبیر خود تغییر موضع با دسته دختران همراه می شود و یا رزمنده ای که به دروغ یکی از دختران را به سمت امیدی واهی روانه می کند تا همسران شخصیت های دسته دختران که مردانی منفعل و یا دارای رذایل اخلاقی می باشند.
در انتها باید پرسید که بودجه های کلان و حمایت های بی دریغ بنیاد سینمایی فارابی از برخی فیلم های جشنواره من‌جمله فیلم سینمایی دسته دختران با چه رویکردی صورت پذیرفته و چه دستاوردی برای سینمای ایران داشته است.

سینماخانه / ا.ش شهابی