داستان یک زوج که بچه دار نمی شوند و تصمیم به اجاره کردن رحم می گیرند و در ادامه موقعیت های مصیبت باری که اتفاق می افتد. گویا قصد فیلمساز صرفا به تصویر کشیدن تلخی بوده است که مخاطب را با حسی از اندوه همراه سازد بی آنکه نقطه عطفی در داستان در نظر گرفته باشد. ایده فیلم تازگی ندارد و فیلمنامه ضعیف اجازه خلق موقعیت های جذاب را نمی دهد.
موسیقی فیلم به زیبایی ساخته شده و به اندازه و به جا استفاده شده است‌. پژمان جمشیدی در نقشی جدی به خوبی ایفای نقش کرده است که البته چهره پردازی مناسب هم اثرگذار بوده است. امیر آقایی و میترا حجار به دلیل شخصیت پردازی ضعیف، بازی متوسطی ارائه می دهند.
نهایتا فیلم حرف زیادی برای گفتن ندارد و با کش دادن موقعیت های ملتهب فیلم را به سرانجام می رساند.

سینماخانه/ حامد بهجتی