یک درام روانشناسانه و پیچیده که وضعیت روحی روانی پرتلاطم یک شخصیت را دستمایه قرار می دهد تا با هزارتویی که کاراکتر در آن قرار می گیرد به یک جذابیت برای پیگیری بیننده منجر شود. فیلم در شروع با مقدمه ناشی از ورود کاراکتری ناشناس درصدد ایجاد تعلیقی برمی آید و به عبارتی، قلابی را می اندازد تا بیننده را به خود معطوف سازد. تماشاگران در دقایق ابتدایی اینطور برداشت می کنند که مسئله فیلم همین دختر ناشناس است ولی در ادامه سلسله اتفاقات به سمت رویا شیفت می کند و ریتم با طمانینه فیلم، رفته رفته بالا می رود تا با نوعی جنون در می آمیزد و این امر فقط منوط به فیلمنامه نیست. آرین وزیر دفتری از حیث ساختاری و بصری نیز، چیدمان با چهارچوب آغازین را با نوعی اختلال متناسب با حال و احوال کاراکتر همراه می کند و دوربین و تصاویر با ثبات را وارد یک تلاطم می نماید. بازی طناز طباطبایی در نقش رویا که می بایست این نمودار شخصیت را به مرور در خود پرورش می داده مثال زدنی است. داخل پرانتز می توان به کپشن پایانی بی رویا اشاره داشت که به کلیت فیلم صدمه اساسی می زند و به نحوی جهان اثر را زیر سوال می برد، جهانی که خود فیلم می بایست آن را بنا نهد و امکان تعبیر و تفسیر بیشتر را به مخاطب واگذار کند ولی حالا با این نوشته فضا برای برداشت مخاطب محدود و غیرممکن است.

سینماخانه / حمید عبدالحسینی