می توان به درب از دوجنبه نگریست:
اول اینکه آن را بر مبنای ساختارهای متعارف سینمایی و شیوه های کلاسیک قصه گویی، ریتم و بازی های تکنیکال و نوع فیلمبرداری چشم نواز و تدوین با قطع های متعدد سنجید که خب درب هیچ کدام از آنها را دارا نیست پس با این معیار می توان نتیجه گرفت که با فیلمی کند و بدون قصه و غیر جذاب رو به روییم اما در گزاره دوم می توان این نوع نگاه را در پیش گرفت که درب به دور از هر نوع تکلف و تصنع و با سادگی و زلالی به بیان یک مفهوم انسانی می پردازد و برای بیان این مضمون اخلاقی به صداقتی روی می آورد که لازمه چنین ساختاری است. با این دیدگاه است که روایت آهسته و پیوسته فیلم، نماهای طولانی و بلند و نوع قاب بندی و ریتم فیلم در ساختار آن جا می افتد و بازی بازیگران و حتی محدودیت کلامی آنها و منطق انجام فعالیت ها و یا به عبارتی حتی بی منطقی کاراکتر مرد برای همیاری و کمک افراطی به اهالی برایمان قابل پذیرش و دوست داشتنی جلوه می کند.
درب دعوتی است به مهربانی و صداقت. یک فیلم آرام در ستایش نوع دوستی که شبیه خودش است.

سینماخانه / حمید عبدالحسینی