نمور می خواهد قصه تعریف کند، می خواهد آدم هایی بسازد که دنبال کردن چالش بینشان برایمان جذاب باشد، می خواهد درام بسازد اما همه اینها به یک دلیل شکل نمی گیرد و آن عدم شخصیت پردازی درست کاراکترها است. فیلمنامه در همان دقایق ابتدایی سعی می کند با چینش یک تعقیب و گریز جذابیت ایجاد کند اما این موضوع منطق روایی درستی در تنه اثر نمی یابد و به نوعی باعث سردرگمی مخاطب نیز می گردد چرا که اساساً داستان فیلم در سویی دیگر قرار است به قوع بپیوندد. پیش تر نیز وقتی موضوع اصلی نمود می یابد، فیلم انگار در یک درجا زدن گیر افتاده باشد همه انرژی اش را بیهوده از بین می برد و جانی در پیکره اش برای ادامه باقی نمی ماند تا در فصل انتهایی که به یکباره و با شکلی دفعتی پرده از رازی می گشاید که با مدل بازی بازیگر برای مخاطبینش غیر قابل قبول می نماید.
نمور می توانست یک درام جمع و جور و جذاب و تاثیر گذار باشد‌ که در ساخت و محصول نهایی چنین از آب درنیامده است.

سینماخانه / حمید عبدالحسینی