پرداختن به مسأله ای نظیر اعتیاد به روانگردان ها، چندسالی است که مستقیم یا غیر مستقیم دستمایه ساخت بسیاری از آثار هنری شده است. هرچند کثرت آن در سینما بیشتر به چشم می آید، لیکن، تئاتر هم از این قاعده مستثنا نبوده است.
بی خوابی با پرداختن به یک کاراکتر زن درگیر با روانگردان ها، اثری استواقع گرا که این روزها در سالن سایه مجموعه تئاترشهر به روی صحنه رفته است. هرچند که درونمایه این اثر شک می باشد؛ شکی که به جان همه شخصیت های نمایش می افتد و آنها را درگیر کشمش و قضاوت می کند. در بی خوابی همه وقایع حول محور اعتیاد شخصیت زن اصلی کار می گردد.
حادثه ای که قبل از آغاز نمایش اتفاق افتاده، سرنخ همه گره های دراماتیک موجود در نمایش است. خرده پیرنگهایی نظیر خیانت، عشق، سواستفاده و…، همگی در مضمون اعتیاد به روانگردان ها حل می شود.
سبک اجرایی کار، همراه با مدیا است و بخشهایی از وقایع نمایش، به صورت تصاویر از قبل ضبط شده بر پرده ای که جزئی از صحنه است، نمایش داده می شود و در این زمینه خلاقیت طراحی صحنه بسیار جذاب و چشم نواز است.
بازی ها در مجموع قابل قبول است اما گاهی از کاراکتر بیرون می زند یا شعار گونه جلوه می کند.
اما آنچه در نمایش بی خوابی بسیار مشهود است، غلبه فرم بر مضمون و متن است.
در پاره ای صحنه ها ناگهان متن از دست می رود و بی خوابی تبدیل به کابوس می شود که به مدد طراحی های هوشمندانه و بازی ها، این گسست ها پوشانده می گردد.
نورپردازی تأمل برانگیز و جذاب است و جلوه بصری چشم نوازی ازنمایش ارائه می دهد.
همه این نقاط قوت در مقابل نقطه ضعف اساسی کار یعنی نمایشنامه قرار می گیرند: گره های دراماتیک پشت سرهم اتفاق می افتد و قاعدتاً انتظار داریم که این تمپو کار را بالا برده و تماشاگر را در التهابی فرو برد. حال آنکه تکرار وقایع دراماتیک، مانند لوپی بیننده را در ورطه ای کسالت بار می غلتاند. تا جایی که دیگر می دانیم پس ازاین حادثه، کدام حادثه در راه است. در پایان هم شخصیتی که در طول کار فردی سواستفاده گر و منفعت طلب، معرفی می شود در چرخشی ناگهانی به قهرمان غمخوار نمایش تبدیل شده که تا حد فداکاری پیش می رود که بیشتر شبیه قهرمانان رمانتیسم می نماید تا واقعی. هرچند این شخصیت آنقدرخوب و به طور باورپذیر بازی شده که ممکن است این دگرگونی و تناقض به چشم نیاید که در اجرا نیز چنین است.
در مجموع «بی خوابی» اثری شریف با بازی های خوب و طراحی صحنه و نور شایسته و کارگردانی یکدستی است که دقایقی مخاطب را به مکاشفه ای در روان خویش غرق می کند.

سینماخانه / آرام نیک بین