«دیروز امروز فردا»

این فیلم گزارشی کوتاه است از حس و حال و احوالات خانواده هایی که قربانی جنگ شده اند و پیامد آن جدایی بوده. ریتم آرام فیلم در همان تایم کوتاه اش هر چقدر که به ملاقات و دیدار آنها نزدیک می شویم به تلاطم می گراید و دوربین ایستا جای خود را به تکاپو می دهد. فیلمساز سعی می کند تنها راوی باشد و از نزدیک شدن به آدمها پرهیز کند.

«یوستاپیا»

فیلم ابتدا بدون اینکه سوژه اش را لو دهد به معرفی یک فرد می پردازد و در ادامه رفته رفته پرده از موضوع اصلی مهاجرت غیر قانونی به آمریکا بر می دارد که این فرد یکی از آن افراد بوده است. کارگردان در این مسیر و از منظر آدم ها می کوشد تا تبعیض های نهفته در قوانین آمریکایی را بازگو کند. نکته جالب توجه این است که فیلمساز برای برانگیختن احساس تماشاگر متوسل به اغراق نمی شود و فقط با ابزار مستند به ارائه تصویر و درونیات این آدم ها بپردازد.

«مدار چهل و پنجم»

فیلم در واقع محکمه ای است که شخصیت در جایگاه مدعی العموم برای آمریکا به پا می کند و با برشمردن علل و عوامل ورود افرادی به یک کتابخانه که بعدها می فهمیم مهاجرانی غیر قانونی ناشی از سیاست تبعیض آمیز ترامپ در ورود به آمریکا بوده اند به یک دادگاه افشاگرانه تبدیل می شود. نکته جالب توجه پرداخت فیلمساز در بیان این نگاه انتقادی است که مسیری تازه و ایده ای نو را انتخاب کرده. هر چند که فیلم بیش از اندازه پرگو است و از زبان تصویر آنچنان که باید بهره نمی برد.

«و سپس دریا را سوزاندند»

رمانتیسیم فیلم بر خاطرات فرزندی از مادرش استوار است که می بایست لطافت و درعین حال فاصله ای را که با فوت مادر ایجاد شده به نمایش گذارد. آنچه به فیلم و رنگ وبوی خاص و تا حدی شاعرانه می بخشد عبارت است از جنس تصاویر، لوکیشن ها و بروز احساسات پسری که روایتگر است. البته فیلمساز در پاره ای قسمت ها مرزهای سینمای مستند را درمی نوردد و از عناصری بهره می جوید که در ساخت فیلم های داستانی متداول تر است.

سینماخانه / حمید عبدالحسینی

در همین رابطه بخوانید: نگاهی به چند فیلم روز نخست جشنواره شانزدهم «سینماحقیقت»