نگاهی به زوج‌های بازیگری آثار بهروز شعیبی، به بهانه حضور احترام برومند و مهدی هاشمی هنرپیشه‌های پیشکسوت در نقش‌های اصلی «آغوش باز»

بهروز شعیبی کارگردان شاخص سینمای ایران دو سال بعد از نمایش موفقیت‌آمیز «بدون قرار قبلی» در جشنواره فیلم فجر، با اثر دیگری به این رویداد آمده است. اثری که گفته می‌شود با یک زوج هنری پیشکسوت در مقام بازیگران اصلی به تولید رسیده. شعیبی که در کارنامه حدود ۱۰ ساله فیلمسازی، زوج‌های بازیگری متفاوت و جالبی را برای آثارش برگزیده، حالا با متفاوت‌ترین زوج ممکن، پا به فجر چهل و دوم می‌گذارد. به بهانه نمایش فیلم جدید این کارگردان در جشنواره، مروری می‌کنیم بر همه زوج‌های بازیگری آثار کارنامه بهروز شعیبی:

آغوش باز: سن‌وسال‌دارترین زوج
به احتمال فراوان «آغوش باز» را همگان اثری متفاوت در آثار کارنامه بهروز شعیبی بدانند، چراکه لااقل در انتخاب زوج اصلی، تفاوت قابل توجهی با دیگر فیلم‌ها و سریال‌هایش دارد. احترام برومند و مهدی هاشمی به عنوان هنرمندانی پیشکسوت و با چندین دهه تجربه فعالیت هنری، در حالی زوج اصلی این فیلم را تشکیل می‌دهند که در شرایط عادی، نه نقش اصلی، بلکه برای این سنین اساسا نقش چندانی در سینمای ایران وجود ندارد. حال باید دید سن‌وسال‌دارترین زوج فیلم‌های بهروز شعیبی در «آغوش باز» و موضوع خاص موسیقیایی آن، چقدر مورد توجه داوران جشنواره فیلم فجر قرار خواهند گرفت.

بدون قرار قبلی: زوج قابل قبول و سفر فردی
آخرین اثر نمایش‌داده‌شده بهروز شعیبی که بسیاری پخته‌ترین فیلم او می‌دانند، اثری با محوریت یک فرد است که البته در فرازهایی از آن، زوجی را تشکیل داده. پگاه آهنگرانی که به شکلی غیرمنتظره، بازیگر اصلی فیلم شعیبی شد، بعد از مدت‌ها کم‌کاری، نقش‌آفرینی لایق تمجیدی در این اثر ارائه کرد و مصطفی زمانی زوج او که نقشی کوتاه و مکمل داشت، ترکیب مناسبی با آهنگرانی ساخت که اگرچه خیره‌کننده از آب درنیامد، ولی تماشاگران را راضی کرد. آنچه که «بدون قرار قبلی» را دیدنی کرد، نه شیمی میان این زوج، بلکه حال‌وهوای کلی فیلم و سفر درونی کاراکتر اصلی بود.

روز بلوا: خوب بود ولی کم بود!
روی کاغذ، بیشترین تناسب را میان زوج‌های کارنامه فیلمسازی بهروز شعیبی، بابک حمیدیان و لیلا زارع زوج فیلم/سریال «روز بلوا» داشتند، با سن‌وسالی برابر و تناسب ظاهری کافی. اگرچه هردو بازیگر تلاش زیادی برای ارائه کاراکترها به بهترین نحو ممکن نشان دادند، ولی درام اثر نسبت به آثار قبلی و بعدی بهروز شعیبی، کمتر تأثیرگذاری داشت که از فیلمنامه کم‌افت‌وخیز آن برمی‌آمد. زارع البته در نیمی از «روز بلوا» غایب یا منفعل است که بخشی از شخصیت‌پردازی اوست و به همین دلیل، زوج این اثر، با وجود تناسب عالی، حضور پررنگی در کنار یکدیگر ندارند.

گلشیفته: بازگشت افشار به کمدی
مابین همه آثار بهروز شعیبی، لقب درنیامده‌ترین اثر را می‌توان به «گلشیفته» داد. او اگرچه در این سریال از حضور مهناز افشار ستاره وقت سینمای ایران بعد از چند سال در نقش طنز و با چهره و پوششی متفاوت استفاده کرد، اما انتخابش چندان جواب نداد و این بیشتر سیامک انصاری بود که توانست تماشاگران را بخنداند. آن‌ها که پیشتر در «دعوت» نیز همبازی شده بودند، این بار نقش‌هایی متفاوت را ایفا کردند. در نهایت مخاطبان زوج انصاری و افشار را در سریال «گلشیفته» پذیرفتند تا این اثر لااقل از نظر زوج بازیگر اصلی، دچار ضعف نشده باشد.

دارکوب: دو زوج یا یک مثلث؟
فیلم «دارکوب» عملا دو زوج دارد، با یک فصل مشترک: امین حیایی. مهناز افشار و سارا بهرامی هریک در فرازهایی از اثر، زوج حیایی‌اند، با این تفاوت که بهرامی باید عشقی پنهان و افشار باید عشقی عیان را به تصویر بکشد. طبعا کار بهرامی سخت‌تر است و شاید به همین دلیل، مستحق‌تر برای دریافت سیمرغ، اما نباید از حیایی گذشت که با کمک چهره‌پردازی درست و فن بیان مناسب، روی نقش «روزبه» سوار شد و بازی به‌اندازه‌ای ارائه کرد تا هردو زوج کامل شوند. حیایی بازیگر باهوشی است و در «دارکوب» با هوش خود به یاری شعیبی آمد.

سیانور: التهاب دونفره جذاب آمیخته با سیاست
پدرام شریفی هنوز به شهرت نرسیده بود که در «سیانور» بازی کرد، اما نمایش عمومی فیلمش به بعد از اکران «بادیگارد» خورد تا شخصیت او کمابیش برای مخاطب تکراری شود؛ نظامی جوان و خوشتیپ که البته نوعی بی‌خبری و خوش‌خیالی در چهره و رفتار دارد. ترکیب او با هانیه توسلی به عنوان محبوبی باتجربه‌تر در سیاست و مبارزه چریکی، جواب داد. هرچه شریفی قرار بود بیشتر تیپ باشد، توسلی مسیر سختی برای شخصیت‌سازی داشت و از آزمون آن سربلند بیرون آمد. التهاب موجود در بعضی سکانس‌های دونفره آن‌ها در «سیانور»، درخشان است.

پرده نشین: آغاز درخشش سارا بهرامی
در قصه‌ای که مرکز آن، زنی تنها با بازی ویشکا آسایش بود، زوج سریال را حامد کمیلی و سارا بهرامی تشکیل می‌دادند و البته با وجود تأثیرگذاری هردو نقش، اما به علت حضور کاراکترهای متعدد، صحنه‌های دونفره آن‌ها فراوان نبود. در «پرده‌نشین» کمیلی در شکلی حداقلی، توانست گلیم خود را از آب بیرون بکشد، ولی در مقابل، بهرامی درخشید و چشم‌ها را خیره کرد. شیمی میان این دو بازیگر نیز در اثر شخصیت‌پردازی درست و بازی عالی سارا بهرامی، قابل قبول از آب درآمد که کارگردانی بی‌ادعا و شسته‌رفته بهروز شعیبی در موفقیت آن بی‌تأثیر نبود.

دهلیز: موفقیت غیرمنتظره زوج متفاوت
اوایل دهه ۹۰ و در سال‌هایی که رضا عطاران با هر فیلمش گیشه را می‌ترکاند، بهروز شعیبی تصمیم گرفت نقش جدی کاراکتر اصلی «دهلیز» را به او بدهد؛ در برابر هانیه توسلی که در آن زمان به تدریج در حال رسیدن به سطح اول بازیگری سینمای ایران بود. این معجون عجیب، نتیجه خوبی داشت. عطاران با گریم مناسب، تصویری کاملا تلخ ارائه کرد و توسلی غم و امید را با نگاهش توأمان به مخاطب رساند. آنچه البته به حضور مشترک این دو بازیگر، شیمی خوبی بخشید، کارگردانی تروتمیز «دهلیز» و شخصیت‌پردازی درست دو کاراکتر اصلی بود.

البته در پایان باید اشاره کرد که زوج‌های سریال‌های بهروز شعیبی، بیشتر از دو موردی است که اشاره کردیم و قاعدتا در این سریال‌ها زوج‌های بیشتر و البته خط قصه‌های متفاوت‌تر و گسترده‌تری وجود داشت که در این متن به عنوان نمونه از هر سریال یک زوج شاخص را بررسی کردیم.

منبع: مهر