به گزارش سینماخانه؛ وقتی «پیرپسر» در آن شب سرد و بارانی اواسط بهمن در اثنای چهل و سومین جشنواره فیلم فجر به نمایش درآمد و موج عظیم تحسین و تشویق تماشاگران پرشمار آن تک سانس را با خود همراه کرد؛ اکثر علاقمندان متفق بودند که این امر می تواند روند نمایش های بعدی اش را تسهیل کند اما آنچه در عمل اتفاق افتاد رویه ای معکوس را طی نمود. اکران «پیرپسر» چندبار به دلایل مختلف نظیر طولانی بودن زمان نمایس فیلم و چالش برسر نحوه چینش سانس سینماها و … به تعویق افتاد و زمانیکه رنگ پرده را هم دید اتفاقی غیر منتظره (جنگ ۱۲ روزه) روند نمایش آن را متوقف کرد اما با همه اینها توانست به پرفروش ترین فیلم غیر کمدی تبدیل شود و خود را به عنوان یک پدیده مطرح نماید تا اینکه نسخه قاچاق فیلم لو رفت و دست اندرکاران را وا داشت تا بلافاصله به اکران آنلاین آن روی آورند اما این پایان ماجرا نبود و نمایش مجازی آن نیز با ممانعت روبه رو گردید. غرض از مرور این اتفاقات این است که چرا این چرخه تکراری دست از سر فیلم هایی از این دست بر نمی دارد و ما در هر دوره ای دست کم با ده ها عنوان فیلم این چنینی روبه رو هستیم!؟ فیلم های قابل تاملی که عمدتاً در بخش خصوصی تولید می گردند و صاحب اندیشه و دغدغه های فکری و فرمی هستند اما در مقابل جریان سینمای تجاری و بدنه بدون کم ترین ریسکی راه خود را می رود و مزاحمی را در مقابلش نمی بیند. مشکل به ساختارهای معیوب و کهنه سینمای ما برمی گردد که هنوز و پس از گذشت چندین دهه و با وجود تکنولوژی های نوین اما از حیث دستورالعمل و قوانین برمدار شیوه های سنتی و بروکراسی های بی سود و دست و پاگیر معطوف است و در نهایت فیلم (خوب) را در چرخ دنده های خود می بلعد و مجال و فرصت عرض اندام برابر با سایر محصولات را به آن نمی دهد. البته که بحث های مدیریتی و قوانین تنها بخشی از این سیکل است و رسانه ها وحتی خود فعالین صنفی و سینمایی نیز از ایفای نقش به هنگام در این بزنگاه ها عاجزند. «پیرپسر» تنها فیلم این فهرست نیست و فیلم های دیگری در گذشته و آینده نیز در انتظار چنین چالش هایی اند؛ چالش هایی که مهم ترین ضررشان سرکوب انگیزه و فکرهای تازه و به حاشیه راندن فیلمسازان مستعد اند تا میدان فیلم های بحث برانگیز روز به روز کاهش یابد …!

سینماخانه / حمید عبدالحسینی