آرتیست صداوزندگی
گذشته از همه تمجید ها و ستایش های ریز و درشتی که چه در دوران حیات و چه در این چند روز پس از درگذشت منوچهر اسماعیلی در گوشه وکنار خوانده و یا شنیده و دیده ایم یک مورد کمتر مورد پرداخت قرار گرفته و یا به عبارتی زیر سایه هنر نمایی های استادانه او در عرصه دوبله مغفول مانده است و آن کاریزمای عجیب و کشش زائد الوصفِ ذات شخصیتی او در زندگی است. به گواه همکارانش که در طول ده ها دهه شاهد حضورش در دوبلاژ بوده اند اسماعیلی هیچگاه اخلاق را فدای کار و بودن به هر قیمتی نکرد و احترام را به عنوان یک اصل در مواجهه با استاد و شاگردانش به یک میزان حفظ نمود. او خود همواره درجرگه اولین نفرات جهت شرکت در مراسم تشییع همکاران مرحوم اش پیش قدم بود. بماند که مراسم خاکسپاری خودش جای خالی بسیاری را به خود دید.
منوچهر اسماعیلی نه فقط در صدا و گویندگی که در زندگی نیز آرتیست بود. برای او بهتر است به جای دوبلور از واژه نقش آفرین بهره جست که به حق فراتر از یک گوینده با صدای جادویی اش هر نقشی را که به جایش صحبت کرد؛ جان آفرید و جاودانه ساخت. برای نقش هایی که او دوبله کرده در دو مرحله شاهد آفرینش بوده ایم. اولی وقتی بازیگر آن نقش آن را بازی کرده و درمرحله بعد زمانی که اسماعیلی آن کاراکتر را صحبت نموده است.
نام اش جاودان و روحش قرین رحمت پروردگار
سینماخانه / حمید عبدالحسینی
