به گزارش سینماخانه؛ نمایش «چرندیات دراماتیک» به کارگردانی حامد پورمحمد، تماشاگر را از همان لحظه ورود به دنیایی پر از هزل و هراس پرتاب می‌کند. جایی که مرگ، خنده، فلسفه و تئاتر در هم می‌آمیزند و با طراحی صحنه دقیق، نورپردازی هوشمند و بازی های توانمند، تجربه ای کمیک، اندیشمندانه و چندلایه رقم می‌زند.

«چرندیات دراماتیک» از همان لحظه ورود تماشاگر، تکلیف خود را با او روشن می‌کند. مرز میان هزل و هراس را درمی نوردد و جهانی می‌سازد که در آن مرگ، خنده، فلسفه، تئاتر و وهم هم‌زمان جریان دارند. نخستین تصویر، جنازه‌ای‌ بر تخت است. تصویری هم تهدیدآمیز و هم کمیک که در کنار موسیقی جاری در سالن، مخاطب را بی‌درنگ به دل جهان نمایش پرتاب می‌کند. این آغاز، مقدمه ای‌ است برای سفری سرشار از آشوب، شوخی، تعلیق و پارودی.

طراحی صحنه کاملاً کاربردی و خوش ساخت است. دکور متحرک نه تنها نقشی تزئینی ندارد، بلکه ریتم بصری نمایش را شکل می‌دهد و در پیشبرد کنش‌ها مؤثر است. نورپردازی‌ها نیز با هوشمندی، فضاهای کمیک، فلسفی و تعلیق‌آلود را تقویت می‌کنند.

در کنار آن، طراحی لباس با دقتی مثال‌زدنی انجام شده است. پالتوها و بارانی‌های بلند کارآگاهان، بدون هیچ توضیح اضافه‌ای، ماهیت و نقش آن‌ها را برای مخاطب روشن می‌کند و هویتی نشانه شناسانه به شخصیت‌ها می بخشد.

یکی از مهمترین نقاط قوت نمایش، تسلط بازیگران بر نقش‌ها است؛ چه در بیان و چه در حرکات بدن و میمیک.
میلاد خیرخواه خسروشاهی در نقش گورکن با بیانی دقیق، بدنی نرم و ریتمی کنترل شده، طنزی ظریف و تاثیرگذار ارائه می‌دهد؛ طنزی که لبخندی ماندگار بر چهره مخاطب می‌نشاند.
علی روزبه در نقش مامور شماره دو نقطه اوج بازی های کمیک نمایش است. او با کوچک‌ترین حرکت یا تغییر ریتم، خنده‌ای ارگانیک و تکنیکی خلق می‌کند؛ خنده ای که ریشه در مهارت و تجربه دارد.
علیرضا رهام در نقش لوسیفر/شیطان حضوری چشمگیر دارد و انرژی صحنه را بالا می‌برد.
فاناز سلوکی به عنوان تنها بازیگر زن، حضوری موثر، پرتوان و کاملاً منطبق بر جهان اثر ارائه می‌دهد.
حسین موسایی هم اگر چه نقش کوتاهی در نمایش ایفا کرد اما با حضورش به عنوان بازیگر در تعامل با بازیگر نقش شیطان بسیار خوش درخشید.

در این میان، حامد پورمحمد علاوه بر کارگردانی درخشان، در بازیگری نیز نشان می‌دهد که از قدرت، جسارت و توانمندی بالایی برخوردار است. او به‌خوبی از پس چالش دشوار «کارگردانی هم‌زمان با بازیگری» برآمده و توان خود را به رخ تماشاگر کشیده است.

یکی از ویژگی های جذاب نمایش، توانایی آن در تبدیل اتفاقات کوچک به موقعیت های کمیک، مانند عطسه ای ساده که به سلسله ای از رخدادهای خنده دار می انجامد، است و با نزدیکی مکرر به جهان ابزورد در فرم و محتوا و ارجاعاتی مانند قطع دست در اسپوکن مک دونا، ولادیمیر در انتظار گودو و مقبره دار کافکا، نمایش به کولاژی چندلایه تبدیل شده که طنز، فلسفه، ادبیات و تئاتر را درهم می‌آمیزد

از صحنه های درخشان نمایش، سکانس عاشقانهٔ مامور شماره دو در زیر چتر است؛ بازآفرینی کمیک یک روز بارانی و عاشقانه که سالن را از خنده منفجر می‌کند.
این صحنه نمونه ای است از اینکه چگونه می‌توان با حرکت هایی بسیار ساده اما تکنیکی، تماشاگر را به وجد آورد.

نمایش با ارجاع به چهره ها و نظریه های تئاتری مانند نصرالله قادری، دکتر پویان میرعلی و علیرضا دریابیگی، بحث دربارهٔ سکوت مساوات در تئاتر، ارجاع به دیالکتیک هگل، یادکرد لوسیفرِ میلتون و لحظهٔ خیال انگیز تبدیل مامور شماره دو به لاک پشت، لایهٔ فکری اثر را برجسته کرده و آن را از یک کمدی صرف به تجربه ای اندیشمندانه بدل می‌سازد.

«چرندیات دراماتیک» نمایشی است جسور، خلاق و چندلایه؛ نمایشی که به جای تکرار الگوهای مرسوم کمدی، جهان خودش را می سازد و مخاطب را به تجربه ای جدید دعوت می‌کند. طراحی صحنهٔ دقیق، بازی های هماهنگ و توانمند، لحظات کمیک درخشان و پیوند هوشمندانهٔ تئاتر، ادبیات، فلسفه و ابزورد، این اثر را به یکی از تجربه های متفاوت صحنه تبدیل کرده است.

در نهایت، حامد پورمحمد با کارگردانی محکم و تیم بازیگری توانمندش، نمایشی خلق کرده که هم می‌خنداند، هم می‌اندیشاند و هم جهان عجیب، گستاخ و دلربای «چرندیات» را پیش چشم تماشاگر جان می‌بخشد.

سینماخانه / سهیلا انصاری