نگاهی به فیلم سرخ پوست ساخته نیما جاویدی از منظر فیلمنامه
فیلمنامه سرخ پوست، توانسته با استفاده توامان از یک الگوی داستانی ساختارمند و فضاسازی های بصری تأمل برانگیز، به ترکیبی متوازن از عناصر روایی و اجرایی برسد که منجر به یک خروجی قابل قبول شده اند. طی روایت پرتعلیق سرخ پوست با داستانی الگومند مواجهیم که حادثه محرک و نقطه عطف اولش، کاملاً مبتنی بر ایده جاه طلبی و انگیزه تکیه زدن بر مسند قدرت یک قهرمان خاکستری پیش می رود. هم زمان با این ساختار روایی منسجم، طراحی عجیبی برای ترسیم موقعیت زمانی و مکانی داستان به کاررفته تا از خلال آن، فیلم با تعریف جزئیات ساکن و آکنده از بوی مرگ این فضای کسالت بار، پله به پله اهمیت عملیات جستجو برای شناسایی محل اختفای احمد سرخ پوست را در فضای زندان تبیین کند و فرجام این کنکاش معمایی و سفر خود شناسانه را با نحوه بروز رستگاری و پیروزی نعمت جاهد (نوید محمد زاده) به مثابه پروتاگونیست نامتعارف داستان پیوند بزند. فیلم برای تحقق این مهم، لحظه به لحظه مخاطب را با کشمکش های درونی جاهد برای ختم به خیر کردن غائله همراه می سازد تا با یافتن سر نخ هایی از محل حضور احمد، عطش قهرمان برای رسیدن به قدرت را مرحله به مرحله با ویرانی و ناامیدی عوض کند.
سرخ پوست البته می توانست فیلم بسیار بهتری باشد، اگر زمان و دقت بیشتری را صرف طراحی کشمکش های بیرونی جاهد با شخصیت های تخت فرعی می کرد و از این طریق، دلیل بروز تصمیم نهایی شخصیت را قوت می بخشید و کمتر برعنصر اتفاق در گره گشایی ماجرا تاکید می ورزید. اما بازهم در شمایل فعلی، تجربه ای موفق در خلق یک روایت سینمایی کلاسیک ، ساختارمند و قهرمان محور است که برای سازنده اش گامی بلند به پیش محسوب می شود.
سینماخانه / حمید عبدالحسینی
