یادداشتی برسریال زخم کاری
زخم کاری الگوی موفقی در سریال سازی خانگی را خلق نموده که می تواند بدل به چهارچوبی قابل اتکا و تجربه ای غنی برای آینده این مدیوم تلقی شود از آن حیث که در دایره ی تقریباً بسته موضوعات و سوژه های اغلب نخ نما و بارها کلیشه شده به سراغ اقتباس از ادبیات رفته و نشان می دهد بسیاری از پیش فرض ها و ذهنیت های گاه منفی نویسندگان _ سینماگران نسبت به کار یکدیگر تا حد زیادی نادرست و فاقد استناد می باشد اگر یک تعامل و بده بستان موثر میان هر دو مولف برقرار گردد و درک و زبان مشترکی بین ایشان به وجود آید و حالا زخم کاری یک نمونه به توفیق رسیده اقتباس، خاصه در جریان سریال سازی محسوب می گردد که دست کم در دهه اخیر به ندرت با آن مواجه بوده ایم. مهدویان در نوشتن زخم کاری بسته و محدود عمل ننموده و در عین حفظ بن مایه و ساختار و چهارچوب رمان بیست زخم کاری محمود حسینی زاد با همراهی تیمی متشکل از بسط دهندگان داستان مواردی را نیز بر پیکره فیلمنامه وارد و یا تعدیل کرده است و در واقع برداشت و ذهنیت خود در قامت فیلمساز را که خود فیلمنامه اش را می نویسد، بر اسکلت اصلی رمان بنا می نهد. زخم کاری ارجاعات و نگاهی به مکبث شکسپیر نیز دارد و در این زمینه نیز به شکلی قابل قبول و ریزبینانه به تنیدن چنین تِمی در فضای اثر دست می زند و درعین تمایزات، تشابهاتی را نیز میان مالک _ مکبث ، سمیرا _ لیدی مکبث و سایر کاراکترها ایجاد می نماید که به مدد دریافت های مثبت گروه بازیگران یک تراز قابل اعتنا در پردازش شخصیت های یک اثر تصویری داستانی در مدیوم سریال رقم می زند. کاراکترهایی که زنده اند و حتی در باشقاوت ترین موقعیت ها واجد عناصری سمپاتیک برای همراهی مخاطب اند. مخاطبی که با مواجهه عریان با خشونت اگر چه در کوتاه مدت به لذت های به دست آمده از اعمال آن خو می گیرد ولی در نهایت با فرجام تلخ و محتوم کاراکترهای محبوب اش به طعم گس، هولناک و ناپایدار زندگی هایی بنا نهاده بر طمع، واقف می گردد.
