آنچه در طی این سالیان روند مجموعه سازی در تلویزیون را دستخوش عدم اقبال گسترده مخاطبین در قیاس با دهه های پیش قرار داده؛ جنس و ماهیت این آثار در نوعی فاصله گذاری خود خواسته با شرایط و حال و هوای زندگی و آدم های جامعه ایرانی و تغییرات پی درپی شرایط زیست اجتماعی در گذر از بحران ها و پیامدهای ناگزیر آن است. در چرایی این گسست دلایل مختلفی را می توان باز شمرد اما به عنوان مهم ترین مسئله پیش روی نویسندگان و کارگردانان این آثار آنچه بیش از پیش حائز اهمیت می نماید: ممیزی ها، خطوط قرمز و یا تابوهای بی اساس و به نوعی خود ساخته ایی است که مبنایی جز سلایق و رویکردهای مقطعی ناظران، سیاست گذاران و متولیان این حوزه را نمی توان برای آن متصور شد (که شاید در پاره ای موارد فشارهای بیرونی نیز بی تاثیر نبوده است) از همین رو است که اگر فهرست آثار موفق یکی دودهه گذشته این عرصه را ازنظر بگذرانیم با مجموعه هایی روبه رو می شویم که عمدتاً در حوزه تاریخی تولید گشته اند که می توان از پراقبال ترین آن ها به هزاردستان، امام علی، مختارنامه و این اواخر بانوی عمارت اشاره کرد.
اما در میان همه مجموعه های این سال ها با در نظر گرفتن نکاتی که پیشتر گفته شد پایتخت به عنوان یک پدیده سر برآورده است. سریالی که با آنچنان اقبالی رو به رو گشت که تا فصل ششم نیز پیش آمده است. این مجموعه ای است شکل گرفته از خود آدم ها با همه خصایص شان چه ویژگی های مثبت و چه مشخصه های منفی. دقیقاً همانند هر آنچه در زندگی از آدم ها و به عبارت صحیح تر از خودمان سر می زند. درپایتخت، شخصیت ها چه آدم بزرگ ها و چه کوچکترها بدون رتوش با همه بازیگوشی ها و خطاهاشان تصویر می شوند. کسی جلودار دیگری نیست و مجال و فرصت زیست را از خود یا دیگران دریغ نمی کند و برای این منظور از زبان طنز بهره می گیرد تا بار تلخکامی ها را تلطیف کرده باشد. پایتخت اگر چه در ظاهر نماینده خلق و خوی مردمان خطه شمال کشور است ولی در باطن اشلی است کوچک از کلی به نام ایران زمین و طبعاً همه مردمان این دیار گوشه ای از خود را درآن باز می یابند و به تماشایش می نشینند و احتمالاً معدود منتقدانش نیز از دیدن خود در قاب تلویزیون می آزارند و آن را برنمی تابند. پایتخت به سیاق هر اثر دیگری با کمبودها و نواقصی رو به رو است و نه عاری از اشکال و می بایست در مجالی معین، مورد نقد صاحبنظران قرارگیرد و حتی نه فقط به عنوان یک پدیده هنری صرف بلکه از منظر جامعه شناختی نیز مورد ارزیابی قرار گیرد. به گمانم حفاظت از چنین دستاوردی که ماحصل یک گفتمان ایجاد شده رسانه ای در نزدیک به یک دهه (با همه فراز و فرودها) ...
