"قصر شیرین" نمونه ای از نقطه تکامل یک فیلمساز را نمایندگی می کند. میرکریمی در این واپسین ساخته اش با درکی درست از جغرافیا و آدم ها و اتمسفر مورد نیاز روایت چنین فیلمی، به ساخت و پرداخت درستی از بیان سیر تکامل و تاثیر پذیری کاراکتر اصلی اثرش متاثر از شرایط ناگریزی که با آن رو در رو گردیده نائل می شود و آن را به شکلی باور پذیر پیش چشم تماشاگران قرار می دهد. این فیلمی است که تعمدا از قصه گفتن پرهیز می کند و در عوض بخش اعظم توان خود را معطوف پردازش کاراکترهایش می نماید؛ به همین سبب بازی درست و به اندازه بازیگرانش در خلق چنین اثری غیر قابل کتمان است. حامد بهداد در یکی از چند بازی شاخص تر کارنامه اش اینجا به مدد نگاه ها و لحن گفتار و زبان بدنی ایی که کاملا درخدمت نقش قرار گرفته، موفق می شود تصویری باورپذیر از شخصیت را بپرورد و ما را در این سفر که قرار است به پالایش روحی و روانی و تغییر رویکردش به زندگی بینجامد، کاملا با خود همراه سازد. حضور دو بازیگر خردسال در نقش فرزندان به قدری جذاب و دل نشین است که تصور فیلم بدون آنها تا حدی دور از ذهن می نماید. انتخاب زوایا و قاب های میرکریمی در دکوپاژ این فیلم بار دیگر جنبه های متمایز دیگری از توانایی های این کارگردان را در به تصویر کشیدن چنین داستانی یادآوری می کند و برای لحظاتی خاطره اثری با رگه هایی در گونه وسترن را برای تماشاگرانش تداعی می نماید. وسترنی با حال و هوای ایرانی که می کوشد به جاده و سفر به مثابه بستری برای نوزایی، تشخصی بصری و جغرافیایی بخشد.
سینماخانه / حمید عبدالحسینی
