«تایپیست»؛ تلفیق ژانر
فیلم با آغازی درگیر کننده و جذاب افتتاح می شود که می تواند نوید یک فیلم نوآر ایرانی آن هم در قالب کوتاه باشد که چندان مسبوق به سابقه نیست. قاب بندی ها و نور پردازی به شکلی خیره کننده خوب از کار در آمده اند و همین امر خلأهای ناشی از کمبودهای فیلمنامه را به مدد گرامر تصویری درست فیلم که در نتیجه تعامل کارگردان و فیلمبردار حادث گردیده؛ مرتفع ساخته است . بازی بازیگران از امتیازهای فیلم و اندازه نقش است. فیلم حتی پیام هم دارد و درصدد است تا بگوید با تطمیع نمی توان از آزادی بیان جلوگیری نمود. فیلم در قسمت‌هایی به سمت رئالیسم جادویی هم متمایل می شود و به نظر می رسد که فیلمساز با تعمد قصد ساخت اثری چند ژانری را داشته است.
«تخطی»؛روایت متفاوت از بزهکاری
اینجا هم ژانر وجه غالب و پدیدار است و فیلمساز با آگاهی از چارچوب های آثار جنایی می کوشد تا اثری سر و شکل دار را به وجود آورد. کارگردان هوشمندانه به شکاف های قانونی موجود در حوزه رسیدگی به پرونده های این چنین بزهکاری هایی (خفت گیری) هم نقب می زند اما از حدود قصه فراتر نمی رود و حد نگه می دارد. بازی بازیگران که عمدتاً از چهره های شناخته شده هستند جالب توجه است و ترکیب متناسب با یک اثر کوتاه را می سازند. نوشتن دیالوگ‌های موجز و موثر از نقاط قوت فیلمنامه است.
سینماخانه / حمید عبدالحسینی
