نمایش “خشم شدید فیلیپ هوتس” نوشته ماکس فریش با ترجمه حمید سمندریان و به کارگردانی علی زرین نهاد از ۲ اسفند ماه ۱۳۹۶ در سالن خسرو شکیبایی تماشاخانه سه نقطه به روی صحنه رفته است.

برخی میزانسن ها، مخاطبان را به فضای تئاتر آزاد پرتاب می کند و تماشاگران را از لمس فضای مورد نظر نویسنده دور می سازد. از اینرو، “خشم شدید فیلیپ هوتس” از میزانسن بندی های نادرست و کارگردانی ضعیف رنج می برد که توانایی ارتباط گیری با مخاطبان را ندارد و با شروع پرده دوم، حوصله سر بر می شود. کارگردانی ضعیف، فقط میزانسن بندی های نادرست را در بر نمی گیرد و نکته دیگر، انتخاب نامناسب بازیگر نقش خانم هوتس است که از لحاظ فیزیک و چهره در سطحی نیست که به تماشاگران بقبولاند آنقدر خواستنی هست که به جز شوهر، معشوقی داشته باشد.

در میان بازیگران، تنها بازیگر نقش زن کارگر بازی خوبی از خودش نشان می دهد و از لحاظ فیزیک و چهره متناسب با نقش زن کارگر است. دیگر بازیگران نه به تحلیل درستی از نقش می رسند و نه بازی های مطلوبی را از خودشان به نمایش می گذارند. بخشی از وظیفه تحلیل درست نقش ها به وسیله بازیگران به کارگردان برمی گردد و وقتی کارگردان تحلیل درستی از فضای نمایشنامه ندارد، نمی توان بازیگران را زیر سوال برد.

طراحی گریم مریم مجد قابل قبول است. احمد چراغی در جایگاه طراح نور تمایز بین فضاهای رئال و فانتزی موجود در “خشم شدید فیلیپ هوتس” را به درستی برقرار می کند. امیر مبارکی در جایگاه طراح پوستر عملکرد خیلی ضعیفی دارد و طرح پوستر “خشم شدید فیلیپ هوتس” به راحتی مخاطبان را پس می زند. استفاده از رنگ قرمز در طرح پوستر خیلی ناشیانه صورت می گیرد و چشم تماشاگران را اذیت می کند. رنگ قرمز و سیاه فونت ها در طرح پوستر، خوانش اسامی را برای همگان دشوار می سازد و چشم ها را درد می آورد. از سوی دیگر، طرح بروشور عاری از خلاقیت است و عکس چهره فیلیپ هوتس در کنار یک قطار، مرا یاد پوستر “توقف ناپذیر” با بازی دنزل واشنگتُن می اندازد. البته همانند پوستر “توقف ناپذیر” زیبا و دلنواز نیست.

“خشم شدید فیلیپ هوتس” یک بار دیگر در سال ۱۳۹۳ به کارگردانی علی زرین نهاد اجرا رفته است. میزانسن های “خشم فیلپ هوتس” سال ۱۳۹۶ تفاوت آنچنانی با میزانسن های “خشم شدید فیلیپ هوتس” سال ۱۳۹۳ ندارند.

سینماخانه /  فرزاد جمشیددانایی