جدیدترین ساخته فیلمسازی که در دورانی از تجربه گراترین کارگردان های سینمای ایران به حساب می آمده اما این بارهم به سیاق فیلم قبلی اش (تمشک) ترجیح داده فیلمی تجربه گرا نسازد و به زعم نگارنده همین امر به پاشنه آشیلی جهت رو در رو شدن با اثری تبدیل گشته که با کمبودهایی خصوصا درزمینه فیلمنامه مواجه است.
«سه کام حبس» با بهره گیری از ساختاری کلاسیک از حیث فرمالیستی (دوربین و قاب هایی فکر شده) بازی هایی در چهارچوب و قاعده مند و تدوین به اندازه که کمک شایانی به ریتم و ضرباهنگ اثر نموده، فیلمی قابل اعتنا در بخش تصویری و زیباشناسی به حساب می آید اما نوع نگاه و رویکرد سالور در بسط دادن بحران و درگیری ها و نابسامانی در بطن زندگی این زوج ، به دور از ظرافت هایی است که حداقل منطق های مورد نیاز را در باورپذیر ساختن سیر تحولات در تصمیم گیری های کاراکترها شامل شود و در نهایت آنچه باقی می ماند طرح انبوهی از آسیب هایی است که علی رغم قابل ستایش بودن دغدغه های فیلمساز، در اغلب موارد به جنبه های شعارزده دچار می شود. فیلمی که با وجود ایده کم و بیش جالب توجه اش می توانست نگاهی غیر همیشگی به معضلی همیشگی باشد …

سینماخانه / حمید عبدالحسینی