نگاه هایی نافذ و قدرتمند، صدایی محکم، هیبتی ترسان گر و اکت هایی با طمانینه و… بخشی از تفاوتهایی است که برای امیر آقایی، شنای پروانه را به نقطه ی اوج کارنامه اش بدل می کند. کاراکتری به کل متفاوت از آنچه که تاکنون از او دیده ایم. آقایی پیش از این هم در آثارش از مرگ کسب و کار من است تا روسی و از سعادت آباد تا مجموعه نوار زرد میل اش را به نوپویی و آزمودن مسیرهای تازه نشان داده بود اما در این فیلم با خطر پذیری بسیار بیشتر از همه ی نقش هایش شمایلی تازه چه در مسیر بازیگری اش و نیز خلق پرسونایی متفاوت در سینمای ایران را شکل می دهد. بیان آقایی در کاراکتر هاشم علاوه بر تغییرات در نحوه آکسان گذاری و المان های آوایی حاوی یک نکنه بسیار حائز اهمیت است و آن وجه افتراق مابین لهجه آذری (به عنوان یک گویش) و زبان این قشر خاص از طبقه حاشیه ای است که مدعی بزرگی و شماره یک بودن در محدوده محل زندگی خود است. آقایی با تسلطی شگرف بر اجزای صورت اش حتی در مواقعی که سکوت می کند نیز تصویری هراس آور از خود برجای می گذارد و با اینکه بیشتر دقایق و قسمت های فیلم در زندان به سر می برد اما هیبت و اصول خود را همچنان حفظ می کند. او در لحظاتی که از عشق تباه شده اش حرف می زند برخلاف سایر موقعیت ها موفق می شود تا تصویری دردمندانه از قلب و روحش را به مخاطب منتقل کند و نمایانگر پرسونایی با ویژگی های پارادوکسیکال بر پرده عریض نقره ای باشد و این همان چیزی است که برای یک بازیگر دست آوردی قابل تامل محسوب می شود و می تواند آغازگر مسیری تازه در دنیای آتی پیش روی او دراین حوزه باشد.

سینماخانه / حمید عبدالحسینی