فیلمی تجربه گرایانه و خاص پسند از کارگردانی صاحب سبک که با وجود همه مشکلات اکران این قبیل فیلم ها در سینمای ایران همچنان این مسیر را برای ادامه روند فیلمسازی اش برمی گزیند و می کوشد تا این جریان را زنده نگه دارد.
برزگر در تازه ترین ساخته اش آگاهانه ادای دینی به سینمای تارکوفسکی و این قبیل از فیلم ها را انتخاب می کند و ازهمان آغاز با عنوان بندی متفاوت، نماهایی بلند و کم تعداد، عدم پویایی در انتخاب زوایای دوربین و نیز موسیقی غیر اورجینال و آمبیانس گونه، فضای فیلمش را که همانا دست یابی به نوعی لختی و سکون است، برای مخاطب تعریف کند. این فیلمی است که در مرز میان واقعیت و فراواقعیت حرکت می کند و به سیاق آثار متاخر این ژانر، نمادها و نشانه ها را به عنوان ابزاری جهت دریافت های مخاطب از اثر به کار می گیرد و بالطبع برای مخاطبینی که با این گروه از فیلم ها و سبک و سیاق آنها آشنایی چندانی ندارند می تواند مانعی باشد جهت ارتباط بیشتر با آن که ذات چنین آثاری است.
ابر بارانش گرفته درباره باور و ناباوری است. درباره ی گذر از روزمرگی ها و رهیافت های مادی و رسیدن به امیدی که در قلب و روح باید ریشه یابد تا ادامه زندگی را درروزگار اکنون ممکن سازد و انگیزه های ایجاد چنین باوری، فیلمی است که نیاز حضورش در جشنواره و سینمای امروز ایران بسیار احساس می شد و می شود.

سینماخانه / حمید عبدالحسینی