گیجگاه سرگرم کننده و عوامانه است. اما عوام گرایی را مترادف پیش پا افتاده بودن نمی گیرد بلکه برای ایجاد این سرخوشی و جذابیت شیوه ای جالب توجه از ارجاع به فضاهای نوستالژیک دهه ۶۰ را برمی گزیند و مجموعه ای از شوخی ها و موقعیت های مفرح خلق می کند که عمدتاً در ساخت و پرداخت آنها گیرا و موفق عمل می نماید. فیلم در عین حال که حال و هوایی سرخوشانه دارد ولی در بطن و عمق خود حاوی نوعی دریغ و افسوس از سپری شدن یک دوران را نیز در نظر مخاطب پدید می آورد و به مقایسه ای ناگزیر از شرایط کنونی منجر می گردد.
گیجگاه به دور از هرگونه تکلف و اغراق هدف سازنده اش را در ساخت فیلمی سرراست پی می گیرد و نمونه استانداردی از تولیدات سینمای بدنه ما را نمایندگی می کند. هر چند فهمیدن اینکه نسل های پسین تا چه میزان شوخی ها و ارجاعات تاریخی آن را همچون نسل های پیشین خواهند پذیرفت؟ سوالی است که برای پاسخ به آن باید تا نمایش عمومی فیلم منتظر ماند.

سینماخانه / حمید عبدالحسینی