آه سرد از آن دست فیلم هایی است که گویا تعمداً برای مخاطب خاص ساخته شده است. درصورتیکه همین قصه تک خطی اش نیز در صورت پرداخت مناسب می توانست برای هر مخاطبی جذاب باشد. کارگردان رویه فیلم هایی تجربه گرا را در پیش می گیرد و با بهره گیری از لوکیشن و جغرافیای کوهستانی، نماهای بلند و کم ترقطع شده و پرهیز از ارائه اطلاعات کامل می خواهد. فیلمی متفاوت را بر پرده بیافریند. اما به دلیل ضعف فیلمنامه در پردازش کاراکترها و عدم انسجام خرده پیرنگ ها و نیز حادث نشدن یکپارچگی درهمه این عناصر در نهایت به فیلمی سر و شکل دار منجر نمی گردد. بزرگترین مسأله فیلم ریتم و لحن آن است که با کندی و رخوت پیش می رود و فاصله خودش را با بیننده بیش تر و بیش تر می کند که موقعیت مکانی برفی نیز خود از دلایل خستگی چشم مخاطب در انبوهی از تونالیته رنگ سفید است.  اگرچه تهیه چنین فیلم هایی با ریسک بالا همراه است و ممکن است در گیشه هم به توفیق مناسبی دست نیابد اما پای کار بودن یک تهیه کننده با دغدغه هایی متفاوت از جریان مرسوم سینمای ایران خود از نکاتی قابل بحث به حساب می آید که در حال تولید آثاری این چنین است.
آه سرد می توانست یک فیلم کوتاه موثر باشد که درنسخه  سینمایی فاقد چالاکی و درگیرکننده گی مخاطب برای دنبال کردن سرنوشت آدم ها است به خصوص با آغازی که به پایان فیلم نیز هست .

سینماخانه / حمید عبدالحسینی