به گزارش سینماخانه و به نقل از مشاور رسانه ای؛ فیلم کوتاه «خاکخونی» به نویسندگی و کارگردانی حجت حسینی پس از کسب جایزه ویژه بهترین فیلمنامه از سیزدهمین جشنواره کافوسکاری ایتالیا، توسط اندرو رابرتسون، Andrew Robertson منتقد مطرح بین‌المللی، مورد توجه قرار گرفت و امتیاز ۴،۵ از ۵ را دریافت کرد. رابرتسون در یادداشتی به نقد فیلم پرداخت:

«سواری پژو، یکی از دو ماشین فیلم… حتی آن هنگام که بطری آب روی موتور داغ کرده‌اش خالی می‌شود، نمی‌توان گفت: آیا این سواری، مدل ۴۰۵ پژو است یا همتای داخلی شده آن با نام RD/Roa؛ ما در مناطق دور دست مرزی افغانستان هستیم و این احتمال وجود دارد. این مسئله می‌تواند از حیث دیفرانسیل عقب بودن پژو ۴۰۵ حائز اهمیت باشد؛ چرا که در این صورت همه چیز می‌تواند بسیار درهم تنیده‌تر و پیچیده‌تر باشد.
رویا و بشیر می‌خواهند از مرز بگذرند. در دو موقعیت، صفحه کاملاً سیاه و در یک مورد، همه صداها به طور کامل قطع می‌شوند. گرمای داغ بیابان، آسمان آبی بالای توده‌های خاکستری، گرد و خاک، اینها با صدای جیغ و شیون در هم شکسته می‌شوند، همه چیز انگار جیغ می‌کشد…
بیابان به همان اندازه بی‌رحم است که در فیلم “Wake In Fright” دیدیم. مرزهای «خاکخونی» هم مانند مرزهای فیلم “Europa” چندان محکم نیستند. چشم‌اندازهایی خشک و خشن مثل فیلم “Tiger Raid” و اخلاقی پشت پاخورده مانند فیلم “Sicario” را شاهد هستیم. داخل ماشین، همان فضای تنگنا هراسی فیلم “Children Of Men” را می‌بینیم که مدت ها با حس تعلیق و درماندگی در کابین یک رنو دیدیم. آنها با خود، تنها آب به همراه می‌برند؛ حتی همدردی را پشت سر می‌گذارند. برای درک حس “مالکیت” و “شرافت” جاری در «خاکخونی»، به “مد مکس” در “Fury Road” فکر کنید. پس از تماشای این فیلم، دردمند شدم و باز هم تماشایش کردم.

رویا و بشیر با هم سفر می‌کنند، اما شرایطی که زن باردار و مرد مراقب را به قاچاقچی‌های انسان (ساکو و اوشو) رسانده‌ است، به مراتب پیچیده‌تر از آن‌ است که در نگاه اول به نظر می‌رسد. علت حضور ساکو و اشو در محلی که رویا و بشیر هستند، یکی از معدود سوالهائی‌است که فیلم به‌ درستی، بی‌پاسخ می‌گذارد. آنچه که کافی است بدانیم، مسیری است که آنها در آن قرار دارند. راهی که سرنوشت برای آنها انتخاب کرده است.

تماشای فیلم حجت حسینی، علی‌رغم افق‌های وسیع‌ همیشه دشوار و دردناک است. باید اعتراف کنم که زبان فارسی من به قدری خوب نیست که بازیگران را به وسیله نقش‌هایشان شناسایی کنم، اما با تمامی آن بدن‌های چپانده شده در صندلی‌ها و صندوق عقب، می‌توان فهمید که «خاکخونی» فیلم چهار نفره‌ای است که با بازی قوی شخصیت‌ها و توسط بازیگرانش جا می‌افتد.

فیلم از لحاظ فیلمبرداری هم صحنه‌های درخشانی دارد. یک نما از خاکریز گسترده فیلم، من را یاد خط راه‌آهن مناطق روستایی استرالیا در فیلم “Wake in Fright” انداخت؛ خط واصل و فاصلی میان تمدن و جایی که آنها هستند. همچنین حسِ حرارتی که گرمای طاقت فرسای بیابان را به تصویر می‌کشد. اما بیابان، سرما و یک تاریکی بی‌انتها را هم به‌ همراه می‌آورد. «خاکخونی» به انواع روش‌ها باعث می‌شود نفستان را در سینه حبس کنید و سرتان گیج برود؛ نه فقط در اوج فیلم بلکه در تمام مسیر پیش رو. شاید فیلم می‌توانست با به‌کارگیری بیشتر ملال و غم، فرصت‌هایی را برای برانگیختن حس تامل و بیم در مسیر پیشرفت مکانیکی‌اش ایجاد کند و از این طریق تاثیرگذاری بیشتری داشته باشد. درست است که چرخ فیلم فقط به‌ یک سو می‌چرخد اما گهگاهی هم می‌تواند بایستد و وقفه‌ای بیندازد اما در کار راننده‌های قاچاق بر، توقف نیست. سرعت فیلم لحظه‌ای از ریتم خود نمی‌افتد چرا که تغییرات، از تحرک موجود برای فضاسازی استفاده می‌کند و تراژدی مورد انتظار، از دل همین سرعت بیرون کشیده می‌شود.

این فیلم که در جشنواره Ca’Foscari سال ۲۰۲۳ به نمایش درآمد و یکی از قوی‌ترین فیلم‌ها در بخش رقابت بین‌المللی فیلم‌های کوتاه بود. بسیاری از فیلم‌های این بخش توسط دانشجویان ساخته شده و محصول استعدادهای جوان‌اند. فیلم حسینی؛ نشانی پررنگ از استعداد در خود دارد؛  فیلمی که هم پشت و هم جلوی دوربین، بی پروا و ناسازگار است و بی‌عذر و بهانه تماشاچی‌اش را به چالش می‌کشد. به دلایل بسیاری، این فیلم من را به یاد فیلم “Too Rough” و دقت و توجهی که آن فیلم در خلقِ زندانی از شرایط داشت، انداخت؛ ترکیبی از سختی و مرارت که معجونی جادوئی می‌سازد.»

«خاکخونی» پیش از کافوسکاری، جایزه بهترین فیلم کوتاه را در جشنواره Return آلمان کسب کرده و در جشنواره‌های Cinenova پرتغال، Erzincan ترکیه، دانشجویی داکا بنگلادش و رگنسبورگ آلمان حضور داشته است.

مترجم: محمد هاکی
مشاور رسانه‌ای: علی کشاورز