گونه سیاسی در سینمای ایران علی رغم تمام تلاش های نهادهای سیاست گذار آنچنان که باید پانگرفته است و اکثریت غریب به اتفاق فیلمسازان ما خصوصاً در بخش خصوصی چندان رغبتی به فعالیت در این حوزه ندارند که این خود دلایل مختلفی را می طلبد که مجال آن در این مقوله نمی گنجند. با همه این تفاسیر مصلحت در این عرصه رخ نمایانده و از این حیث فیلم مهمی است. با اینکه فیلم از جمله تولیدات ارگانی و به اصطلاح سفارشی محسوب می گردد اما به سیاق چند فیلم دیگر این سازمان با اثری غیر نمایشی و شعاری رو به رو نیستیم؛ بالعکس فیلم داستان و سوژه محور است و تلاش دارد تا از طریق ایجاد گره و معما مخاطب را با قصه خود درگیر کند و در خلال آن پیام های مدنظر را نیز تعبیه کند. اگرچه در پاره ای بخش ها و به ضرورت با دیالوگ هایی کلیشه ای و شعارگونه طرفیم اما به سبب موردی با اهمیت تر که همانا رسیدن به یک نقد درون گفتمانی است و می تواند حتی در بسیاری رویدادهای نزدیک تر در دهه های بعدی نیز ملاک قرار گیرد، یک گام به جلو محسوب می شود.
حضور وحید رهبانی و نازنین فراهانی در دو نقش متفاوت سینمایی از امتیازات فیلم محسوب می شود و فیلمساز در نخستین تجربه فیلمسازی اش تا حد معقولی موفق است.
فیلمنامه ی مصلحت می توانست با ظرایف بیشتری در پردازش کاراکترها و متریال مضاعف تری در حوزه داستانی از برخی کمبودها و کاستی ها و شعار آلودگی دور بماند.
سینماخانه / حمید عبدالحسینی