خودکشی به سبک نیچه
نکته بارز فیلم طراحی هنری و فضاسازی آن است که برای فیلم های کوتاه که تولید محدودی دارد خود یک امتیاز است. زبان فیلم بومی و کردی است که چندان در کلیت اثر جا نمی افتد که چرا همچین فیلمی تا این حد باید بومی باشد در حالی که خود فیلم و حال و هوایش چندان بومی نیست و بیشتر فرامرزی جلوه می کند.

ترموستات
فیلم به سبب نوع میزانسن و دکوپاژ کارگردان بیشتر به سمت مدیوم تئاتر متمایل است تا سینما. ایده جالب توجه است و خصوصاً پایان بندی اش آن را جذاب تر کرده است اما از شروع تا پایان همچون یک دایره مدور به خودش می پیچد و با کسالت و یکنواختی پیش می رود. استفاده از لهجه باز هم جز اینکه سازندگان فیلم و محل آن را شامل می شود کارکرد دیگری در اثر نیافته است.

بعد از نیمه شب
فیلم در فیلمنامه با ابهاماتی همراه است و به سوالاتی مثل علت قتل شوهر و بازه زمانی بچه دار شدن زن پاسخ نمی دهد که می تواند از تاثیر بر مخاطب بکاهد و ارتباطش را با اثر بگسلد. سوژه تازه نیست و در فیلمبرداری نیز مشکلاتی همچون فلو بودن تصویر و پایین بودن رزولوشن محسوس است.
شیهه دور
فیلم می خواهد یک داستان رئال را با پرداخت و فرمی غیر رئال روایت کند که چندان موفق نیست. اگرچه تلاش کارگردان در فضاسازی کم و بیش قابل توجه است و فکر شده می نماید. از جمله ضعف های فیلم، پایان بندی آن است که شکلی ابتر گونه به اثر داده است و با ابهام همراه است.

زاک
فیلمی جمع و جور و کم ادعا که داستانش را به اندازه پهن می کند و در پایان به خوبی جمع و جور می شود. بازی بازیگر زن اثر درست و در جای خود کار می کند.

همه چیز به نظر آقای کافی بستگی دارد

بازی بازیگر کاراکتر اصلی در مواجهه با بازیگران دیگر نوعی از عدم تطابق را به همراه دارد. شیوه روایت، کند و به سبک و سیاق مستند نزدیک است تا یک فیلم داستانی. علت آبی بودن رنگ برخی اکسسوارها مشخص نیست.
اکو
علی رغم در اختیار داشتن متریال بصری اما فیلم در اکثر قسمت ها، دیالوگ محور است و در یکی دو سکانس نیز به شدت کند و یکنواخت. برخی پلان ها در بستر دریا توانسته تا حدی جنبه های سینمایی را در اثر زنده نگه دارد.
برادران آبتنی
فیلمی که با پایانی غافلگیرکننده می خواهد پیوندی میان یک موقعیت با بستر جنگ و روزهای دفاع را ایجاد کند و علی رغم غافلگیری مخاطب اما چندان اثر گذار نیست. به این دلیل که این پایان بسیار دفعتی و بدون حداقل نشانه و مقدمه ای اتفاق می افتد.
نیمکت
یک فیلم کودکانه و ساده که با استفاده از همین سادگی موفق عمل می کند و تصویری از یک احساس پاک و بی آلایش را به دور از شعار به نمایش می گذارد. کارگردان برای روایت این قصه از فرمی متناسب با همان سادگی شخصیت پسر بچه بهره می گیرد و به انتخاب های درستی دست می زند که از آن جمله بازیگر پسر بچه است. به ویژه اینکه باید از چشم ها نیز مدد می گرفت که به خوبی از عهده اش برآمده است.
سینماخانه / حمید عبدالحسینی