اعتراف می کنم که با رغبت کم و یا حتی با بی میلی خود را متقاعد کردم که هتل را در سینما ببینم اما وقتی وارد سالن شدم و هرچه از فیلم گذشت این دیگر قصه و نحوه پرداخت و بازی ها و ترکیب خود بازیگران اش بود که مرا با خود همراه ساخت و متوجه گذر زمان نشدم. برای سینمای ایران که همواره با چالش اینکه کمدی خوب چه نوع فیلمی است و چه متر و معیاری باید داشته باشد، هتل می تواند یک نمونه موفق و به قاعده از مطالبات مخاطبان یک فیلم کمدی در اندازه های سینمای ایران باشد. فیلمنامه ای که برای خنداندن مخاطب اش دست به هر کاری نمی زند و این را کارگردان در اجرا و انتخاب بازیگر (با انتخاب هایی ریسک پذیر همچون صدف اسپهبدی در شمایلی کاملاً متفاوت) و مهم تر در دکوپاژ و کارگردانی نیز به خوبی دریافته است . فیلم مدعی چیزهای بزرگ نیست و داستانش را سر راست و بی حاشیه تعریف می کند و این خود یکی از مهم ترین نقاط قوت هتل است.
سینماخانه / حمید عبدالحسینی