قصه ای ساده که به دور از پیچیدگی روایت می شود، مخاطب را با فیلم همراه سازد. زوج هوتن شکیبا و الناز شاکردوست این بار در کنار پارسا پیروز فر توانمند، به خوبی ایفای نقش می کنند.
پیروزفر به نقش نزدیک شده و بازی روان در کنار چهره پردازی مناسب، شخصیتی باورپذیر خلق می کند. تصاویر چشم نواز که علاوه بر طبیعت شمالی، بازتاب نگاه درست کارگردان و تصویربردار می باشد درفیلم خودنمایی می کند. پناهنده لیسانس فیلمبرداری می باشد و نور و قاب بندی را به خوبی می شناسد که طبیعتا در راهبرد تصویربرداری فیلم موثر بوده است. علیرضا افکاری که برای مخاطبان موسیقی شناخته شده است بادرک درست از فضای فیلم، موسیقی اثر را ساخته است.
در کنار سادگی خط روایت داستان، پی رنگ و نحوه گسترش خط داستانی و به ویژه شکل گیری ماجرای عاشقانه چندان قابل قبول نبوده و مخاطب ارتباط نزدیکی با احساسات شخصیت های فیلم و گره های داستان برقرار نمی کند. همچنین به دلیل فاصله فیلم و کشمکش آن با فضای زندگی اجتماعی، مخاطب فاصله خود را با فیلم احساس نموده و صرفا به نظاره دغدغه شخصی فیلمساز می نشیند هر چند این دغدغه می تواند قابل بسط به زندگی اجتماعی هم باشد ولی در روند فیلم، پیوند مخاطب با چالش شخصیت های داستان شکل نمی گیرد.
با این وجود به دلیل نقاط قوت اشاره شده فضای فیلم برای مخاطب دلنشین است و در میان برخی آثاری که زخم بر دل مخاطب می نشاند می تواند تنفسی باشد که مخاطب بدون آزردگی و با تامل فیلم را بر پرده سینما تماشا کند.
سینماخانه/ حامد بهجتی
