جادوی متن
این خصلت هر نمایشنامه و متن غنی و کاملی است که در هر دوره و زمانه ای همچنان چهارچوب های خود را چون قبل حفظ می کند و گذر زمان ذره ای از کارکردهای تاثیر گذار و قابلیت تعبیر و تفسیرش را سلب نمی نماید و نمایشنامه باغ آلبالوی چخوف بلاشک یکی از همین متن ها است.
آنچه اجرای باغ آلبالو را متمایز می کند دیدگاه متفاوت گروه سازنده در پرداخت اثری تراژیک به نسبت فضاسازی کمدی متن اصلی است که اینجا به نمایشی تلخ تر و جدی تر تبدیل گشته است؛ حال آنکه این تغییر در پاره ای موارد دستاوردهایی را به همراه داشته که البته خالی از اشکال نیست اما این قرائت جدید خود گواه استراتژی گروه در بازخوانی یک متن کلاسیک منطبق بر حال و هوای زمانه ما و بر مبنای ذهنیت و نگاه کارگردان و گروه بازیگرانی است که در کلیت ترکیبی متوازن را رقم می زنند که از آن میان فرزاد دشتی به ویژه در صحنه پایانی در یاد ماندنی است، همین طور است بازی های رضا امانلو، و نیز مهشید گودرزی و روژان رضوانیان. این گروه بازیگری با انرژی هایی هم سو و متحد جزء سرمایه های غیر قابل کتمان تئاتر ما در روزگار کنونی است که چراغ صحنه ها را حتی در سخت ترین لحظات روشن نگاه داشته اند.
باغ آلبالو اثری است که قوام و قدرتش را از متنی جادویی می گیرد و علی رغم برخی کاستی ها از جمله افت و خیزهای ریتم و ضرباهنگ در پاره ای صحنه ها به سبب حجم نمایشنامه و یا نوعی آداپته شدن (خودآگاه یا ناخودآگاه؟) که در پردازش بازی برخی کاراکترها نمود یافته اما در کلیت اجرایی سرپا و شجاعانه را از گروهی جوان و بلند پرواز نوید می دهد.
سینماخانه / حمید عبدالحسینی - عکاس: پیام احمدی کاشانی
