نمایش “خط باریک وسط قاب” به نویسندگی و کارگردانی “المیرا رضایی” از دهم مرداد ماه هر روز ساعت ۱۹ در یک گالری تازه تاسیس به روی صحنه رفته است.

به گزارش سینما خانه؛ این نمایش که شیوه اجرایی آن  به صورت اجرا در مکان های نامتعارف است، به بیان داستان مهاجران جنگ زده افغان میپردازد.

در این شیوه تماشاگر به قلب ماجرا سفر کرده و با بازیگران ارتباط مستقیم دارد. با این نوع شیوه اجرا کارگردان به خوبی توانسته هم تاثیر مستقیم بر روی تماشاگر بگذارد و هم موفق به خلق جذابیت های نمایشی و بصری شده است.

المیرا رضایی درباره داستان این نمایش گفت: “ما حدود پنج، شش ماه درمورد جنگ و مهاجرهایی که در ایران هستند تحقیق کردیم؛ حتی به عراقی ها و کویتی ها هم فکر کردیم . مدت زیادی خواندیم ، در ابتدا یک پروژه ی تحقیقاتی بود برای خودمان ، ولی به مرور خودش را به عنوان یک نمایش نشان داد و ما این را به عنوان یک خط داستانی آوردیم در قالب یک نمایش و از بازیگران دعوت کردیم تا کار را به صورت کارگاهی پیش ببریم. نمایش قبل ازاجرا نوشته نشده بود ،  ولی واقعیت این است که طی تمرین ها نوشته شده است.”

کارگردان نمایش خط باریک وسط قاب، درباره چگونگی رسیدن به این نوع شیوه اجرایی گفت: “آن زمانی که ما به خط داستانی رسیدیم ، شیوه اجرا خودش را نشان داد . یعنی به این فکر کردیم که سه گروه تماشاگر وجود داشته باشد  که سه تا تجربه ی متفاوت با هم داشته باشند و تماشاگرها جاهایی را ببینند ، فضاهایی را ببینند که کنار همدیگر تکمیل شود نه اینکه داستانی پشت سر هم . دیگر اینکه به داستانک فکر کردیم نه داستان سرراستِ پشت سر هم و به این فکر کردیم که زاویه دید تماشاگر طوری باشد که سه گروه وقتی بیرون می آیند چیزی که در نهایت به آن فکر می کنند با آن یکی ، متفاوت باشد.”

وی ادامه داد: “قاعدتاً  دلیل انتخاب این نوع شیوه اجرایی به خاطر جذابیت نیست ، واقعیت این است که من زمانی که به این شیوه فکر میکردم ، به این فکر میکردم که تماشاگر به مثابه مهاجر ، یعنی ما بیشتر فضای کارمان دارد از جنگ صحبت میکند و کمتر چیزی از مهاجرت وجود دارد اما خب حالا مخاطب ، مهاجر باشد . مخاطب مهاجرت کند ، پس من هم مسیرهایی را در نظر گرفتم که وقتی مهاجرت اتفاق می افتد برای تماشاگر ، نوع مسیر و شیوه رفتاری با آن مسیر ، با تماشاگر دیگر متفاوت باشد . که هر تماشاگری به یک ایده ای برای رسیدن به هدفش برسد و خب این در نهایت این است که هیچ تماشاگر قادر به ماندن در این فضا نیست و اگر خودش را جای شخصیت های این نمایش بگذارد هیچ وقت نمیخواهد جای آن ها باشد و بماند .”

المیرا رضایی در آخر گفت: “به نظرم چیزی که همیشه برای من جذاب بوده برخورد با مخاطبانم است، این نوع مکان و این نوع شیوه اجرایی در مکان هایی نامتعارف تجربه ی زیست می دهد به تماشاگر و این تجربه ی زیست واقعاً جذاب است . واقعاً می تواند آدم را غرق کند در این شرایط و فضا ، هرچند که می تواند آدم را از مکان زندگی خودش دور کند . ولی به نظرم این تجربه ی زیست تجربه ی عجیب غریبی ست که خاستگاه این نوع تئاتر است و به نظرم تماشاگرِ ایرانی کمی کم لطفی میکند به این شیوه و به این نوع شرایط اینکه خیلی اعتماد نمیکنند ، حق هم دارند ولی خیلی اعتماد برای دیدنش هم نمی کنند باید بگویم که جذاب ترین اتفاق این است که در دو اجرای آخر که داشتیم ، تماشاگر غیر تئاتری میزان اش بیشتر از تماشاگر تئاتری بود و به نظرم  این تجربه ی زیست نباید در تئاتر نادیده گرفته شود و باید با این جریان همراه شد  ، جریانی که نوپا است .”

در این نمایش هانیه موسوی مهر، کیمیا کاوند، مختار نوری، بهراد سلاح ورزی، لیما باقری، پریناز امینی، بهاره دره شوری، نرگس پویا، هدیه حسینی نژاد به ایفای نقش می‌پردازند.

دیگر عوامل این نمایش عبارتند از: مشاور کارگردان و سرپرست گروه پاپتی ها: حمید پورآذری، دستیار کارگردان: پیمان پرهیزکاری و نوید احمدی، مدیر اجرایی: علی خالقی و میترا سیدی، طراح صحنه: پوریا اخوان، طراح نور: علی کوزه گر، طراح پوستر و بروشور: لیلا امینی، مشاور رسانه ای: سام بهشتی، روابط عمومی و تبلیغات: امیر قالیچی (تئاتر بازها)، عکاس: امید شلمانی و امیر محمد آقا محمدی، ساخت تیزر: امین صارمی

سینماخانه/ فرشیدحاجیان