این مدیر فیلم برداری، تجربۀ حضور در پل ورسک  که شاهکار معماری ایران است را در نوع خود دارای هیجان خاصی عنوان کرد و معتقد است که در امتداد مسیر ریلی مکان هایی بکر هست که از نگاه مردم غافل مانده است.

محمود کلاری فیلم بردار و داور بخش عکس دومین جشنواره فیلم و عکس راه آهن، چشم اندازهای مسیر قطار را بسیار جذاب و بکر خواند که در هیچ مسیر دیگری نمی توان آن ها را دید و در این رابطه اظهار داشت: در  نقاط مختلف دنیا وقتی با قطار سفر می کنید با چشم اندازهایی روبرو می شوید  که دوست دارید تک تک آن ها را از دریچۀ دوربین خود ثبت کنید.

وی به تجربۀ محدود خود از سفر با قطار اشاره کرد و افزود: در سال های میانسالی با خودم فکر می کردم چرا تجربه محدودی از سفر با قطار در دوران کودکی دارم. با این که در گذشته قطار بهترین و راحت ترین وسیله برای سفر خانواده ها به شهر مشهد بود ولی نمی دانم چرا خانواده ما رغبتی به سفر با آن نداشتند. با اینکه شرایط سختی را با اتوبوس باید تحمل می کردیم و امکان جابه جا شدن با آن مهیا نبود، ولی گزینۀ قطار در سفرهای ما جایگاهی نداشت. اما با وجود همین تعداد محدود سفر خاطراتی در ذهن من وجود دارد که سعی کردم تا آن جایی که بشود به آن ها در تصاویر خودم جامه عمل بپوشانم.

مدیر فیلم برداری فیلم “بادیگارد” به تجربۀ شیرین فیلمسازی خود در لوکشین قطار با فیلم های “گروهبان” و “استرداد” اشاره کرد و اظهار داشت: برای فیلم برداری این کار باید روی پل ورسک که به واقع شاهکار معماری ایران است، توقف می کردیم که در نوع خود موقعیت و هیجان خاصی داشت. چیزی که در حین انجام پروژه من را به خود مشغول کرده بود، این که اگر فرصتی دوباره محقق شود از مکان هایی که شاید از نگاه انسان ها مغفول مانده است، عکاسی کنم چون به واقع حضور در مسیر ریلی ما را با جذابیت هایی روبرو می کند که کمتر دیده شده است.

وی به تجربه متفاوت خود در ساخت فیلمی چند ملیتی در ایتالیا اشاره کرد و بیان داشت: عکاسی در قطار به علت محدودیت فضا سخت است. در ساخت فیلم” تیکت” که سه اپیزودی بود و سه فیلمساز از کشورهای مختلف به همراه عباس کیارستمی آن را می ساختند در لوکیشن قطار و در مسیر فلورانس فیلمبرداری انجام می شد  که با توجه به محدودیت حرکت و کوچکی فضا، کمی کار را سخت تر می کرد اما در نوع خودش جذابیت های خاصی داشت که برای شما در فواصل زمانی مختلف، نور و فضاهای متفاوتی را ایجاد می کرد.

کلاری توجه به میراث تاریخی به جا مانده از دهه های گذشته را به مسئولان راه آهن هشدار داد و گفت: معماری متفاوتی که در ایستگاه های مختلف کشور شاهد هستیم، حاشیه هایی که زندگی در آن ها جریان دارد و با راه آهن پیوند خورده است، روز به روز در حال نابودی است و باید برای ثبت آن ها تلاش کرد. بدون شک اگر این مهم اتفاق نیفتد در آینده ای نه چندان دور مبنایی برای مراجعه محققان و هنرمندان وجود نخواهد داشت.

وی برگزاری این چنین جشنواره ای را اتفاقی فرخنده در صنعت ریلی کشور بر شمارد و خاطر نشان کرد: باید سعی کرد تا به سمت تولید فیلم هایی برویم که در آن هر چه بهتر توسعه ناوگان این حوزه اطلاع رسانی شود. بدون شک خیلی از خانواده ها با مقوله قطار آشنا نیستند و باید به انواع مختلف راجع به آن صحبت شود. این جشنواره از نظر دیگر موقعیتی را فراهم می کند تا مدیران راه آهن نقاط ضعفشان را از دریچه نگاه عکاسان و فیلمسازان ببینند و در جهت رفع  آن تلاش کنند. فکر می کنم در آینده این جشنواره به یکی از عرصه های زمینه ساز برای تولید فرهنگی تبدیل شود و امیدوارم تا در آینده الفتی خاص میان جامعه و راه آهن بوجود آید.

این عکاس کشورمان حس خود را به قطار با ترکیبی همزمان از صدایی شبیه به موسیقی و تماشای منظره های مختلف توصیف کرد و بیان داشت: این حس برای من تجربه ای نزدیک به تجربۀ خود سینما هست. اسکرینی از نماهای متفاوت با صداهایی ثابت که نوستالژی خاصی در آن نهفته است. به نظرم اگر تعداد واگن های ما به حدی برسد که جایگزین وسایل دیگر شود، بهترین گزینه برای سفر می تواند قطار باشد و امیدوارم این اتفاق بیفتد.