در این روز نمایش های “بدن کارفرما، ذهن کارگر”، “Prometheus 2.0″، “کو!؟” و “در خلوت مزارع پنبه” در بخش هنرهای اجرایی و “لیدی مکpaste”، “زمان صفر مطلق” و “آدمیزاد تنها به خودش وفادار است و بس” در بخش صحنه ای اجرا شدند.

نمایش “بدن کارفرما، ذهن کارگر” به طراحی و ایده پردازی سید مجتبی نظامی ساعت ۱۲ در سالن ناظرزاده کرمانی پردیس هنرهای زیبا اجرا شد.

این اجرا پژوهشی بود راجع به متد تازه و جدیدی که در آن بدن بازیگر کنترل کننده ذهن باشد.

در این کارگاه آزمایشی امیر علمدارزاده، معظمه محمدی، فاضله ابارقی و عباس قطبی راوندی طراح را یاری می‌کردند.

نمایش “لیدی مکpaste” به کارگردانی محمد امین صبوری ساعت ۱۴ و ۱۵:۴۵ در سالن بزرگ تالار مولوی اجرا شد.

در این نمایش ما شاهد زنی هستیم که در حال تماشای یک مسابقه بوکس است ولی با تلفنی عجیب مواجه می شود که به او توصیه می کند دستهایش را بشوید.

محمد امین صبوری در رابطه با این نمایش گفت: “لیدی مکpaste” در وهله اول یک کلاژ گروتسک است که بن مایه اش از کنار هم قرار گرفتن اشکال مواجهه ی بیننده در چند مقوله ی متفاوت در قاب رسانه (و ذیل کانسپت سیطره ی رسانه ای) قوت می گیرد. اما در وهله دوم، با نوع نگاهی که خلق می کند سعی دارد تا در مقوله ی روایت در اجرا نیز به تاثی از دو ایده ی معین، تجربه ورزی و کنکاش کند؛ این که چگونه می توان روایتی مستقل از روایت اجرا را، در ذهن تماشاگران جعل کرد؟

ایده اول:

پل استر در یکی از آثارش به شکلی حسرت آمیز در ارتباط با یک موضوع فرعی اینطور می نویسد: “… و یک داستان نمی تواند برآنچه می توانست باشد درنگ کند.”

از این نظر لیدی مکpaste شاید لحظه ی درنگی (البته شیطنت آمیز) باشد در داستان لیدی مکبث در نمایشنامه ی مکبث اثر شکسپیر که به نوعی با عناصر مدرن و مفاهیم سرمایه داری سنجاق شده است…

اما تمام مساله این نیست.

ایده دوم: لکه های جوهر رورشاخ!

وقتی به یکی از لکه های آزمون رورشاخ (Rorschach Test) نگاه می کنید، تفاوتی ندارد که شما یک عقرب می بینید یا یک پروانه، یک هیولای خون آلود یا هر تصویر ذهنی ئه دیگری. مساله مهم این است که هر تفسیر یا پاسخ به این لکه ها یک قسمت از پنهان ترین و شاید تاریک ترین قسمت ذهن شما یا پیش فرض های ذهنی تان را آشکار می کند.

به این طریق لیدی مکpaste توامان تجربه ای ست که به طرزی متفاوت سعی میکند در مقوله ی روایت در اجرا، به مثابه یک لکه ی جوهر رورشاخ عمل کند.”

نمایش “زمان صفر مطلق” به نویسندگی و کارگردانی امیر باباشهابی ساعت ۱۵ و ۱۵:۴۵ در سالن کوچک تالار مولوی به روی صحنه رفت.

امیر باباشهابی در رابطه با این اجرا گفت: “این نمایش یک نمایش ضد روایتی و پساساختارگرایانه است که به نقد مفاهیمی چون زبان و زمان میپردازد. .. در این نمایش همزمان منولوگ به  همراه رقص و موسیقی و رنگ و نور به شکل ابژکتیو فضایی را میسازد که احساسات و مفاهیم جدید را به تماشاگر انتقال میدهد.”

در این نمایش کاظم موسوی و امیر باباشهابی هنرنمایی می‌کردند.

نمایش “در خلوت مزارع پنبه” به کارگردانی محمد حق رو و مهشید افضلی ساعت ۱۶ در سالن امتحانات پردیس هنرهای زیبا اجرا شد.

نمایش “Prometheus 2.0” به طراحی و اجراگری شروین زرکلام ساعت ۱۷ و ۱۸:۳۰ در عمارت روبرو اجرا شد.

این اجرا پرفورمنس تک نفره ای بود از تلفیق حرکت و تکنولوژی که بیانگر داستان پروموته بود.

نمایش “آدمیزاد تنها به خودش وفادار است و بس” به کارگردانی شقایق شوریان و بر اساس نمایشنامه آنتی گون اثر سوفوکل و آنوی.

این نمایش که تلفیقی بود از دو نمایشنامه، به بخشی از نمایشنامه آنتی گون می پرداخت.

شقایق شوریان در رابطه با این نمایش گفت: “اجرای “آدمیزاد تنها به خودش وفادار است و بس” کلاژی ست از متن آنتیگونه اثر سوفوکلس و ژان آنوی. آنتیگونه سوفوکل نمونه تراژدی یونانی است و متن آنوی روایتی مدرن و قرن بیستمی از متن سوفوکلس است. این کلاژ با نگاه و تحلیل شخصی به رشته تحریر درآمده و حضور و جهت گیریِ کاراکترهای نمایش با زاویه دید شخصی طراحی شده است. سعی شده با ترکیب ایده های مدرن و زبان کلاسیک آرکائیک، اثر به ادبیات و هویت شخصی و روانی خودمان نزدیک شود و خط اتصالی بین صحنه های ناهمگون فرم و رئال یا زبان کلاسیک و عامیانه ایجاد شود. در این اجرا در پی آنیم که با توجه ویژه به ریتم و موسیقی بسته به بضاعت و نگاه خویش، لحظه های بی زمان و در هم ریخته فراز و فرود تراژدی را به تحریر کشیده و عمل قهرمانانه آنتیگونه را بازاندیشی کنیم.

رویکرد تجربی این اجرا با در هم آمیختگی متن کلاسیکِ سوفوکلس و متن مدرنِ آنوی و در هم تنیدگی صحنه های فرم و رئال و ارائه ی ساختاری غیرهمگون در حیطه ی متن و فرم است. استفاده از عناصر موسیقی و آواز به عنوان نمادهای هم سرایان و پیک و به مثابه تراژدی و تقدیر از دیگر تجربه های این اجراست. این اثر تجربه ی بازی با متن، روایت، فرم، ریتم و موسیقی ست.

وجه تسمیه ی اجرای “آدمیزاد تنها به خودش وفادار است و بس” تاکیدی است بر خوانش ها و رویکردها و تحلیل های متفاوتی که در طول ۲۴۰۰ سال گذشته بر اساس مقتضیات شخصی و فرهنگی و سیاسی و اجتماعی از متن آنتیگنه سوفوکلس شده است و همچنان خواهد شد، همچون این اجرا.

هم چنین این اجرا از یک دغدغه ی شخصی نشات میگیرد. دغدغه ای مربوط به یک وضعیت انسانی، انتخاب و تقدیر، و فلسفه ی زندگی. همه میمیرن. پایان، برای همه مرگه. ولی میتونی انتخاب کنی که چجوری بمیری.”

در این نمایش الهام گل جمال، میرحسین نونچی، سروش بشارتی و مینا حبیبی به ایفای نقش می‌پرداختند.

هجدهمین جشنواره تئاتر تجربه از ۷ تا ۱۹ اسفند به دبیری جواد کاوندی برگزار می‌شود.

سینماخانه / خبرنگاران: فرشید حاجیان و فاطمه حبیبی _ عکاس: ایمان احسان و فروزان قنبری