یک فیلم تجربه گرایانه، خاص پسند و دیریاب از کارگردان جوان و پرآوازه تئاتر. با موقعیت ها و شوخی هایی فکر شده و جذاب که از فرط افراط در مواقعی حتی از تماشاگر هم پیشی می گیرد. با اجرایی درست در خلق فضاسازی موردنظر کارگردان درمحیطی بسته و آدم هایی محدود و به کارگیری میزانسن هایی فشرده که تاحدودی یک فیلم_تئاتر را در خاطر تداعی می کند. تدوین نقشی مهم در پردازش جهان دیوانه وار فیلم دارد و با قطع هایی به هنگام و تغییر به موقع نماها سهمی بسزا در تعریف ساختار متناسب با اثر ایفا می کند. تمامی بازیگران موفق به ارائه بازی هایی ایده آل می گردند اما در این میان علی نصیریان فوق العاده و غافلگیر کننده است و در برخی  لحظات به شکلی از چشم هایش بهره می گیرد که مسحوره کننده و بی بدیل می نماید. این فیلمی است متفاوت که شاید درجریان مرسوم سینمای ایران نیاز به مکث و تأمل بیشتری دارد تا ارزش هایش بیش از پیش به چشم آید و مورد اقبال مخاطبین و حتی منتقدین واقع شود.

سینماخانه / حمید عبدالحسینی