به بهانه نمایش در سی و هفتمین جشنواره جهانی فیلم فجر؛ نگاهی داشتیم به فیلم سینمایی «جای خالی دوست»؛ محمد علی طالبی با وقفه ای چند ساله در تازه ترین ساخته اش باز هم به سراغ دغدغه های پیشین خود رفته است. این فیلمساز باسابقه در حوزه کودک و نوجوان اینجا با تلفیق گونه مستند و سینمای داستانی موفق می شود به طرح یکی از معضلات جدی در این زمینه بپردازد به نحوی که پرداخت به وجوه مستندنگارانه و یا به عبارت صحیح تر واقع گرایانه مانع از توجه فیلمساز به جنبه های دراماتیک و سرگرم کننده نیز نگردیده و ما را با اثری مواجه می نماید که حائز ریتمی قابل قبول و درگیر کننده برای مخاطبانی از طیف های متفاوت می باشد و این یکی از هوشمندی های کارگردان در انتخاب گونه ی مستند _ داستانی برای روایت اثر محسوب می گردد.
فیلم علیرغم مستعد بودن سوژه اما در دام سانتی مانتالیسم نمی افتد و با درنظر گرفتن حدی از میزان نزدیکی به آدم ها و احساساتشان مانع از نمایش اغراق آمیز درونیات شخصیت ها می گردد تا تماشاگر بیشتر با دنبال کردن خط روایت به نظاره این اثر بنشیند.
پایان فیلم نیز حاوی یک هشدار جدی برای مسولین و متولیان است که به شکلی با ظرافت و در بطن ساختار آن تعبیه گردیده و نمایش آن در جشنواره جهانی می تواند به زمینه ای جهت گسترش این موضوع در پهنه ی جهانی و محلی جهت تعامل برای بهبود روابط و هم اندیشی خاصه در میان هنرمندان و اصحاب رسانه گردد.
سینماخانه / حمید عبدالحسینی