یک فیلم آرام اما جسور در پرداخت موضوعی که دست کم در تولیدات اخیر سینمای ایران سابقه ای برایش متصور نیست. فیلمی درباره رابطه فردیت و قدرت و بازتاب های آن در روابط و زندگی. با شخصیت هایی محدود که به شکلی دقیق پرداخت شده اند و در سیر درام و رودرویی با یکدیگر به تحولی گام به گام در کاراکترهایشان منجر می شوند. صناعی ها به مدد فیلمنامه ای که وجه شخصیت پرداز و خرده پیرنگ را تعمدا برجسته ساخته، در کلیت موفق به خلق اثری می شود که علی رغم ریتم آرام و البته نه کند، همراهی مخاطب را برمی انگیزد و تماشاگر را تا تصمیم و واکنش نهایی کاراکتر زن همراه می سازد. از حیث ساختاری انتخاب نماهای بلند و کم تعداد و پرهیز از موسیقی تمهیدی قابل قبول برای بیان رخوت و روزمرگی آدم های اثر محسوب می گردد که زندگی شان بر اثر یک اشتباه روح و جان خود را از دست داده است.
بازی ها و انتخاب درست بازیگران ازنقاط قوت قابل اعتنای این فیلم است که نقش هایی به ظاهر ساده را در شکلی درست و باورپذیر در برابر چشم بیننده قرار می دهد و سمپاتیک می نماید. شاید وجوه استعاری که فیلمساز حتی در انتخاب عنوان فیلم نیز درجست و جوی آن است ولی به شکلی کامل در ساختار اثر جا نمی افتد را بتوان یکی از نقاط نقصان اثر قلمداد کرد. فیلمی که در بازنگری مجدد برخی قسمت ها به سبب فشرده ساختن زمان می تواند به اثری کامل تر تبدیل شود و همراهی تماشاگر را دست کم از نظر کمیت بالاتر برد.

سینماخانه / حمید عبدالحسینی