یک فیلم اول قابل تأمل که در ادامه دغدغه های پیشین فیلمساز در سینمای مستند و کوتاه به معضلی کم تر پرداخته شده در سینمای ایران می پردازد. با لحنی برآمده از سینمای مستند که حالا با عنصر درام درآمیخته شده تا مخاطب را با روایتی نفس گیر از تم جست و جو درگیر کند.
شروعی مجذوب کننده که با سرعتی مثال زدنی وارد خط اصلی روایت می شود ولی در ادامه و میانه های فیلم قدری ازنفس می افتد تا در یک سوم پایانی که مجدد به اوج لازم باز می گردد و بیننده را باخود همراه می سازد.
انتخاب هایی جسورانه در حوزه بازیگری از جمله بهترین اتفاق های چند سال اخیر در این زمینه را رقم می زند. خصوصاً حضور بازیگران نقش های مکمل که عمدتاً از نا بازیگران و درمیان قشر و طبقه مورد نظر کشف و هدایت شده اند و جملگی به حد اعلایی از باورپذیری فیلم یاری می رسانند. همچنین حضور بسیار موفق علیرضا داودنژاد که پس از سال ها کسب تجربه از پشت دوربین در حیطه بازیگری تصویری دلچسب را بر پرده رقم می زند و درخاطر باقی می ماند.
انتخاب درست لوکیشن ها به مدد طراحی صحنه ای کار شده و بسیار نزدیک، به فضا سازی مورد نظر فیلمساز نقش چشمگیری در انتقال اتمسفر جغرافیای فیلم که از پراهمیت ترین وجوه آن محسوب می گردد؛ ایفا می کند تا با هم آمیزی با چهره پردازی به اندازه و متناسب با آدم ها و طرز تلقی شان به پایگاه اجتماعی خود و نیز دوربینی سیال که با دفعات در حال تمرکز بر کاراکترها است، می تواند در مجموع فضای ملتهب و عصیانگر را که از احوالات شخصیت مرد آن بر می آید برای تماشاگرانش تعریف و توصیف کند.

سینماخانه / حمید عبدالحسینی