فیلمی که قرار است بازتاب زندگی افراد ناشنوا و کم شنوا باشد و بخشی از مشکلات و مسائل مربوط به آن ها را از طریق قصه ای پیش چشم مخاطبین قراردهداما به توفیق کامل و موثری دراین هدف دست نمی یابد.
مشکل اولین فیلم بهرنگ دزفولی زاده از جایی آغاز می شود که پایه های درام منطق های روایی خود را بر بستری قابل اتکا بنا نمی کند و بیشتر از آنکه پرداخت درستی از کاراکترها به دست دهد ما با انگیزه های آنان در مخالفت و ضدیت با تصمیمات افراد مقابلشان روبه رو هستیم و نه علت آن و این چنین است که باورپذیری شخصیتها علی رغم تلاش قابل تحسین بازیگران به ویژه هانیه توسلی در نقش زنی کم شنوا ، قوام مناسب را نمی یابد و می توان این پرسش را مطرح نمود که چرا در برخی نقش های کوتاه از حضور بازیگرانی نام آشنا چون بهنوش بختیاری بهره جسته شده است در صورتیکه عدم حضور آنها شاید به باورمندی بیشتر می انجامید.
استفاده از افکت های صوتی در مواقع بحران از جمله تمهیدهای مناسب در معدود مواردی است که مخاطب تا حدی می تواند به درون کاراکترها ورود کند و باعث شناخت بیشتر احوالات آنها گردد.
دزفولی زاده در نخستین تجربه بلند سینمایی اش علی رغم رفتن به سوی یک دغدغه و ایده قابل تامل اما درگیر برخی شتاب زدگی ها و خام دستی هایی است که راه را برای تولید اثری عمیق تر درباره قشری خاص دچارنقصان نموده است؛ به طوریکه می توان پرسید آیا تفاوت های دیگری جز شنیدن میان افراد ناشنوا با دیگران وجود ندارد؟

سینماخانه / حمید عبدالحسینی