فیلمی به سیاق فیلم های سینمای مکزیک که در جغرافیایی خارج از شهر به آدم های حاشیه ای می پردازد که در صدداند با توسل به مسیرهای کوتاه راه های طولانی را بپیمایند و از این رهگذر عقده های فرو خورده شان را تخلیه بنمایند.
مرتضی فرشباف در جدیدترین ساخته اش برخلاف آثار پیشین ریتمی تند را با استفاده از نماهایی منقطع و پرقطع انتخاب نموده؛ هرچند که طولانی بودن فیلم به نحوی است که این استراتژی نیز از جایی به بعد چندان کارگر نمی افتد و از حوصله تماشاگر خارج می شود.
بازی بازیگران به ویژه دو کاراکتر مرد محوری از ویژگی های فیلم است و می توان آن را به انتخاب و ایفای نقش سایر کاراکترها که عمدتاً از میان افراد بومی گزینش گردیده اند تسری داد.
فیلمبرداری و استفاده از ظرفیت های لوکیشن نقش مهمی در غنای بصری اثر ایفا می کند هر چند که مشکلات ناشی از عدم انسجام لازم در خط روایی فیلمنامه و به نوعی درجا زدن آن که به اتلاف مدت زمان زیادی از فیلم منجر گردیده، روح و جان اثر را در بخش قصه می گیرد و مانع از پیش روی آن می شود.
در واقع می توان چنین گفت که فیلم در زمینه کارگردانی و ساختار به مراتب جلوتر از فیلمنامه حرکت می کند و اگر قدرتی در جلب مخاطبین محدودش می یابد به مدد همین عناصری است که از حیث سینمایی در پیکره اش تنیده شده است.
تومان در بازنگری مجدد در تدوین و فشرده شدن مدت زمانش شاید بتواند به ریتمی به سامان تر از نظر درگیری بیشتر مخاطب با خود رو به رو شود کاری که منجر خواهد شد زحمت فراوان تولید فیلم را بیش از پیش در نظر آورد.

سینماخانه / حمید عبدالحسینی