مهاجرت بار دیگر دستمایه فیلمی است از برادران محمودی. اما اینجا با قصه ای کم کشش نسبت به ساخته های پیشین روبه رو هستیم که می کوشد تا با موقعیت ها و خرده روایت هایی از آدم هایش به کلیتی دست یابد اما فقدان یک نقطه اوج مشخص راه را بر انسجام می بندد.
بار ناملایمات و سختی هایی که بر اشخاص افغان در فیلم وارد می شود بدون طی کردن سیر منطقی بسیار زیاد است و همین امر از میزان تاثیرگذاری بر مخاطب می کاهد و حتی در مواردی او را پس می زند چراکه فیلم سهواً به نوعی قضاوت و موضع گیری ناخواسته در خصوص ناراستی آدم های ایرانی اش دچار می شود و بیننده اینجایی را به واکنش منفی وا می دارد.
اما در زمینه ساختاری با اثری به مراتب پیش رو تر از فیلمنامه روبه رو هستیم. فیلمبرداری مرتضی غفوری به ویژه در صحنه های پرشتاب و کنتراست نوری و نیز طراحی صحنه سهم قابل توجهی از پرداخت اثر از حیث بصری را برعهده دارد و همچنین بازی های قابل قبول گروه بازیگران و خاصه متین حیدری نیا، علی شادمان و ندا جبرائیلی که علی رغم صحبت با لهجه (که درمواقعی دچار مشکلاتی است) تا حد قابل توجهی به کاراکترهای خود نزدیک گردیده اند به نحوی که می توان آنان را در این جایگاه شخصیتی پذیرفت.
مردن درآب مطهر نیم نگاهی نیز به بحران عقیده دارد و سعی می کند تا با درمعرض قراردادن کاراکترهایش آنان را در مسیر بازنگری عقیدتی گرفتار سازد اما نقصان در پرداخت جزئیات باعث شده تا این ایده از سطح فراتر نرود.
سینماخانه / حمید عبدالحسینی