ساخته تازه حاتمی کیا یادآور فیلم زنده باد زاپاتاست. فیلمساز جریان ساز و موثر سینمای ایران تازه ترین اثرش را در حال و هوایی کاملاً متفاوت دست کم در میان سه فیلم قبلی اش روانه پرده نموده است. فیلمی که اعتراض وجه غالب اثر از حیث تماتیک را شکل می دهد و پیرمردی تنها را از کنج عزلت به متن یک حرکت می آورد تا تظلم خواه خود و گروهی دیگر از مردمان با دردهایی مشترک باشد.

حاتمی کیا دراین فیلم یک روستا را برای انتخاب آدم هایش بر می گزیند؛ با این حال موفق می شود نسبت قابل قبولی با جامعه از حیث بیان موضوعات روز بیابد و با انتخاب لحنی آهسته چه در پرداخت روایت و چه در ساختار اجرایی اثر، در کلیت فیلمی منسجم را سامان دهد هرچند که فیلم در بخش هایی با فراز و فرود همراه است که شاید یکی از دلایلش حضور تعداد انبوهی از آدم های همراه کاراکتر “رحمت بخشی” است که به نوعی تمرکز زدایی از شخصیت اصلی دچار می شود و یا تعبیه برخی موقعیت های کمیک و دیالوگ های طنزآمیز که در برخی موارد با ساختمان اثر غرابت چندانی نمی یابد.

خروج از طرفی به حال و هوای آثار وسترن نیز پهلو می زند و مایه های این قبیل فیلم ه را در حد و اندازه های مشخص در کلیتش بازسازی می کند.

بیستمین فیلم ابراهیم حاتمی کیا یک فیلم جاده ای است که علی رغم ظاهر ساده اش، اجرای سختی دارد هر چند که ممکن است تمامی قسمت ها قدرت و قوام لازم را ازحیث بصری و پرداخت سینمایی حفظ نکرده باشد اما فیلم مهمی در جشنواره ۳۸ محسوب می گردد.

سینماخانه / حمید عبدالحسینی