عنوان فیلم خود گواه این است که با یک کمدی _ رمانتیک به سبک و سیاق فیلم قبلی فیلمساز روبه رو هستیم که در واقع می توان آن را به نوعی ادامه ای بر اثر پیشین نیز قلمداد کرد به گونه ای که اینجا علاوه بر سینما، ادبیات نیز به دلمشغولی کاراکترهای فیلم افزوده گشته است و به شکلی فیلم ماحصل دو بخش قلمداد می شود؛ فصلی که وامدار کتاب است و دیگری بخش سینمامحور.

رمانتیسم عماد و طوبا فیلم موقعیت و فضا است. از قصه ای ماجرا محور یا حادثه پرداز تبعیت نمی کند به عبارتی این اثری است که بنای خود را بر ساخت و پرداخت آدم ها و حضورشان در اتمسفر و ارائه جنبه های احساسی از احوالات و موقعیت های رمانتیک می گذارد و در این بخش به توفیق نسبی دست می یابد اما عدم وجود یک موقعیت مرکزی که تماشاگر را با جذبه بیشتری جهت دنبال نمودن ترغیب کند به یکی از نقیصه های اثر محسوب گردیده تا جایی که همین امر فیلم را در قسمت های ابتدایی با نوعی اطاله مواجه نموده است که البته به دلیل قابلیت های هر بخش از امکان بازنگری و چیدمان متفاوت تری نسبت به نسخه کنونی برخوردار است تا شاید سر و شکلی به سامان تر یابد.
اینکه مخاطبان سینمای ایران تا چه میزان با چنین فیلمی همراه شوند و اثر به چه دستاوردی در نمایش عمومی دست یابد؟ سوالی جدی است که پاسخ به آن نیازمند جامعه شناسی و حتی روانشناسی مردم ما در این برهه تاریخی و زمانی است ،چرا که حتی در گونه فانتزی و یا رمانتیک نیز می بایست نسبتی میان مخاطب و فیلم روی پرده برقرارشود؛ بااین حال “رمانتیسم عماد و طوبا” به سبب استفاده خلاقانه در برخی جنبه های ساختاری به ویژه قائل شدن نقشی تعیین کننده و اثر گذار در به کارگیری طیف های مختلف رنگ در پیکره اثر و نیز جغرافیا و لوکیشن هایی جدا از چهارچوب های شهری و داخلی واجد نکاتی قابل تامل در میان تولیدات تازه سینمای ما محسوب می گردد تا شاید به پل و راهی نو برای ورود چنین محصولاتی در سبد آثار یکساله سینمای ایران منجر گردد؛ راهی که تا پختگی مسیری طولانی در پیش دارد …

سینماخانه / حمید عبدالحسینی