«بی همه چیز» اقتباسی است کم و بیش وفادارانه به نمایشنامه «ملاقات بانوی سالخورده» اثر دورنمات که تم و درونمایه ی فقر را به عنوان محوریت و نقطه ثقل کنش های درام برمی گزیند.
«بی همه چیز» به دلیل پاره ای ملاحظات فرامتنی بستر داستانش را در سال های دهه ۵۰ روایت می کند اما المان های موجود در اثر این قصه را به عنوان یک مضمون تکرار شونده در همه دوران های حاضر در زمانه امروز قابل تسری و بسط قرارداده است. قصه آدم هایی که از عشق به نفرت و از جمع گرایی به فرد محوری رسیده اند و در این میان آنچه این تغییر را در خلق و خو و هویت مردمان آن دیار (که در کلیت برآیندی از مجموعه مردمان یک شهر یا کشور را نمایندگی می کند) رقم می زند؛ مادیات و ارتقای منافع شخصی است.

«بی همه چیز» در بخش هایی مالنا را نیز در یاد می آورد اما نکته قابل توجه تلاش قرایی در بومی و ایرانیزه کردن منبع اقتباس متناسب با جامعه ما است که علی رغم برخی کاستی ها در مجموع به دستاورد مناسبی دست می یابد که بخش اعظمی از این توفیق را مرهون گروه بازیگران فیلم می توان به حساب آورد که اکثریت آنها با شمایلی آشنایی زدایانه مقابل دوربین قرارگرفته اند. گذشته از حضور بایسته پرویز پرستویی، هدیه تهرانی و باران کوثری غافلگیر کننده اند اما «بی همه چیز» یک بازی درخشان و در خاطر ماندنی را از پدرام شریفی به یادگار خواهد گذاشت تا نقطه عطفی در کارنامه اش قلمداد شود.
آخرین ساخته قرایی اگر چه مشابه مجموعه قابل توجهی از محصولات سینمای ایران در قالب فیلم های اجتماعی دسته بندی می شود اما به سبب ویژگی های متمایز شونده از جمله: اقتباس، تغییر لوکیشن به فضایی غیر شهری و نگاهی متفاوت در مواجهه قدرت و ضعف، ثروت و فقر و عدالت، فیلمی نامتعارف در پهنه ی بی شمار آثار اجتماعی سینمای ایران محسوب می گردد.

سینماخانه / حمید عبدالحسینی