ستاره بازی می خواهد از مهاجرت و آلام آن بگوید. فیلمی است که بنای خود را بر بستری واقع گرایانه قرار می دهد و با کمترین دخل و تصرف و به بیان صحیح تر بدون پرداخت دراماتیک که می بایست از حیث نقاط عطف بر بیننده برتری جوید؛ مسیری معکوس را طی می نماید به گونه ای که از نیمه با فیلمی طرف هستیم که پتانسیل های آغازین را از دست می دهد و به اثری با کاراکترها و روایتی بی افت و خیز و قابل حدس تبدیل می شود؛ اگرچه فیلمساز با تمهیداتی همچون نزدیک شدن به آدم ها و ایجاد نوعی سمپاتی (خاصه در خصوص شخصیت دختر) و تلاش قابل اعتنای گروه بازیگران درصدد است تا خلاهای موجود در بستر درام را پوشش دهد و فیلمی با داعیه شخصیت محوری بسازد؛ اما به دلیل تبعیت از همان الگوهای امتحان شده پیشین به موفقیت چشمگیری دست نمی یابد.

سینماخانه / حمید عبدالحسینی