سینمای جنگ به عنوان تنها گونه اصیل سینمای ایران همواره با فراز و نشیب هایی در طول دوره های مختلف رو به رو بوده است. امسال و در غیاب بزرگان این عرصه علی غفاری با دستمایه قرار دادن یک کاراکتر حقیقی و تاثیرگذار در دوره دفاع مقدس به سراغ تک تیرانداز رفته است. غفاری تجربیاتی در زمینه ساخت فیلم هایی با پروداکشن بزرگ نظیر استرداد را در کارنامه دارد و اینجا نیز علی رغم پاره ای کاستی ها در این بخش به شکل کلی موفق عمل می نماید.

اما با وجود اینکه پرداختن به قهرمانان این عرصه فی نفسه قابل تقدیر است؛ امروزه و با وجود انواع مسیرهای دستیابی به تجربیات رسانه ای در حوزه های مختلف، ساخت چنین آثاری بسیار متفاوت تر از دهه های گذشته و حتی سال های دفاع مقدس طراحی های نو و شیوه های متفاوتی از حیث ساختاری و اجرایی را طلب می کند. کاری که فیلمساز در جلب مخاطب این نوع فیلم ها برعهده دارد به مراتب سخت تر از سایر آثار در چنین حال و هوایی است و اینجا لزوم بازنگری در شیوه های مرسوم فیلمنامه نویسی و پردازش کاراکترها بیش از پیش احساس می شود تا جایی که عناصر امروزین حتی به یکی از جنبه های اصلی اثر تبدیل گردد.

سینماخانه / حمید عبدالحسینی