ایده فیلم در دستمایه قراردادن مسیر رشد زندگی حرفه ای یک ورزشکار فی نفسه واجد جذابیت های زیادی است که می تواند باعث جلب تماشاگران پرتعدادی نیز گردد و از این منظر پرداختن به این قبیل مضامین یکی از حلقه های مفقوده سینمای ایران است که حالا بیرو نماینده ای برای آن محسوب می شود.

فیلم هر چقدر در جلوه های بصری رایانه ای و تکنیکی حائز دستاورد است به همان میزان از بعد فیلمنامه دچار انشقاق و آشفتگی است. فیلمنامه مجموعه ای از آدمهای مختلف را در اقصی نقاط خود وارد می کند اما عمدتاً پیشینه آنها نامشخص است و با انگیزه هایی که برای مخاطب ناملموس و غیرقابل باور می نمایند از تبدیل شدن به شخصیت هایی کامل و شکل گرفته عاجزند.
بیرو در برخی قسمت ها حتی به لحاظ تکنیکال نیز زیاده روی می کند و با افراط در برخی عناصر ساختاری از بار همراهی مخاطبان با پاره ای بخش های فیلم می کاهد.
بیرو یک درام ورزشی است و دست کم درصدد است تا فیلمی در این گونه باشد و صرف نظر از مشکلاتی عمدتاً برآمده از فیلمنامه؛ به عنوان گشاینده مسیر چنین فیلم هایی در آینده می تواند مورد ارزیابی و آسیب شناسی نقاط ضعف و قوت قرار گیرد و لزوم پرداخت هر چه بیشتر به عناصر روایی و شخصیت پردازی را یادآور شود.

سینماخانه /حمید عبدالحسینی