انتخاب چنین موضوعی با این تعداد کاراکتر برای یک فیلم اول جسارت می طلبد. علف زار فیلم گس و سیاهی است اما سیاه نمایی نمی کند و این تلخی جزئی از ذات قصه است. قصه ای که با محوریت دادگاه به عنوان پایگاه اصلی وقوع رویدادها شلوغ است اما به اندازه، به هریک از آنها می پردازد و می کوشد تا از تک بعدی بودن دور بمانند. سایر کاراکترها حول محور بازپرس شکل می گیرند و به نوعی این شخصیت نقطه ثقل این درام دادگاهی است. پژمان جمشیدی بار دیگر غافلگیر کننده است و سارا بهرامی، ستاره پسیانی، رویا جاویدنیا و مائده طهماسبی در خاطرماندنی. اگر چه پایان بندی قدرت و قوام شروع را ندارد اما به مدد کارگردانی سنجیده و حساب شده، در فضا سازی و ایجاد تنشهای میان آدم هایش نمره قابل قبولی می گیرد و موفق می شود تا پیامش را از خلال دنبال نمودن ِ نتیجه پرونده های قضایی آنها، به تماشاگر منتقل کند. تماشاگری که با بازپرس همذات پنداری می کند و نسبت به مافوق او و نیز شهردار گارد خواهد گرفت؛ درست همان زاویه ای که بازپرس با آنها نیز یافته است. علف زار در بحث تولید نیز یک ریسک محسوب می شود چرا که جدای از به خطر انداختن سرمایه، ماحصل اعتماد تهیه کننده ای در بخش خصوصی به یک کارگردان اول است. کاری که حالا بهرام رادان نشان می دهد با سیاستی اصولی و بلند مدت، فیلم به فیلم، در پی تحقق آن است.

سینماخانه / حمید عبدالحسینی