فیلمی که برخلاف جغرافیای سخت و خشن آن یک روایت آرام و با طمانینه را به نمایش می گذارد و کندی و لختی برآمده از سکون آدم ها را در موقعیت مورد نظرشان تعریف می کند. برف آخر همانند بدون مرز فیلم اول امیرحسین عسکری، متمایز از عمده تولیدات سینمای ایران در جغرافیایی بکر و متنوع می گذرد و به تبع آن حال و احوال کاراکترها نیز شمایلی نامتعارف از درونیات آنها است. برف آخر متاثر از محیط پیرامون نیز هست و لوکیشن می تواند مستقل از یک محل مشخص در قالب طبیعت و در کلیت، وضعیت جوی به عنوان یک المان، در بردارنده بسیاری مفاهیم تنیده شده در بافت اثر باشد. برف آخر فیلم اجرا است و از فیلمبرداری تا بازیگری و صحنه و حتی صدا و آمبیانس درخدمت فضاسازی اثر قرار می گیرند تا کارگردان را به جهت ساخت و پرداخت ذهنیت خود همراهی نمایند. کارگردانی که جلوتر از فیلمنامه اش حرکت می کند و می تواند برخی خلاهای ناشی از محدودیتهای قصه را با مولفه های بصری و به مدد بازی به اندازه و تاثیرگذار امین حیایی و ترکیب با سایر تیم نقش آفرینان فیلم پر نماید.
افسوس که تماشاگران سینمای ایران با این قبیل آثار میانه چندانی ندارند و امید که برف آخر برهم زننده و پایان بخش فرضیه عدم استقبال از چنین فیلم هایی باشد. علی الخصوص که این فیلم محصول سرمایه گذاری یک تهیه کننده بخش خصوصی است.
سینمخانه / حمید عبدالحسینی