شهرک ایده ای فوق العاده نو و بکر برای ساخت فیلمی در اشل سینمای ایران دارد. ایده ای که می تواند حاوی بسیاری از مفاهیم و مصادیق اجتماعی، فرهنگی و حتی سیاسی باشد که فیلمی جذاب و پرکشش برای مخاطبین اش پدید آورد اما شهرک از پتانسیل و ظرفیت این ایده یگانه به خوبی و تام بهره نگرفته است. فیلم شروع خوبی دارد و گذشته از برخی کاستی هایی که ناشی از بی منطق بودن پذیرش سریع قرار گرفتن کاراکتر اصلی در شرایط جدید زندگی سینمایی است؛ موفق می شود تا در مقدمه ای کوتاه آدم هایش را تعریف کند و ما را به بطن داستان وارد نماید اما در ادامه و با غوطه ور شدن کاراکتر در موقعیت جدید، سیر اتفاقات به گونه ای طراحی می شود که مسیر فیلم را به حاشیه می برد و جان ایده را کم رمق می سازد و نهایتاً در پایان بندی ابتر باقی بماند. فیلمبرداری علیرضا برازنده و نورپردازی و قاب های او شایسته ستایش است و بر جنبه های بصری اثر می افزاید. در کلیت شهرک‌ کارگردانی به مراتب جلوتری از فیلمنامه دارد و بخش مهمی از داشته هایش مرهون اجرای آن است.

سینماخانه / حمید عبدالحسینی