نگاه فیلمساز در پرداختی که برای سوژه اش برگزیده جالب و بدیع می نماید. سه خانم نابینا در سه مقطع سنی متفاوت که در یک مورد دارای نقطه ی اشتراک اند و آن فعالیت ورزشی است. به تصویر کشیدن مولفه های زندگی این بانوان با مصائب و گاه شیرینی و لذت ها قابل تامل است و در لحظاتی مثل تقلای روشن کردن یک عود تماشاگر را با نهیب و تلنگری برای یادآوری نعمت سلامت مواجه می کند. طولانی بودن قسمت هایی از فیلم در برخی بخش ها به ویژه دقایق پایانی و نیز عدم توازن و تعادل در اختصاص زمان و تمرکز کافی بر شخصیت ها و درونیات آنها از جمله نقاط آسیب پذیر این اثر محسوب می گردد.

دراین فیلم مشخص است که فیلمساز شخصیت اش را کاملاً شناخته و با آن ممزوج است. یک روحانی کاملاً متفاوت با آنچه در نگاه رسمی دیده ایم. روایت فیلمساز این شخصیت ساده و بی پیرایه است و به جهت همین سادگی مخاطب را نیز باخود همراه می کند. در لحظاتی به ویژه در موقعیت گفتگوی شخصیت روحانی با همسرش، فیلم رنگ و بوی داستانی نیز به خود می گیرد و همین امر بر جذابیت های اثر می افزاید. پایان فیلم با تصمیم و از خودگذشتگی کاراکتر نیز نقطه مطلوبی برای به سامان رساندن فرجام چنین شخصیتی است. مردی که تحت تأثیر لباسش نیست و به جای ارزش گرفتن از آن، این شخصیت خود او است که بر لباس اش ارزش و اعتبار مضاعف می نهد.

در ادامه فیلم قبلی فیلمساز (سرباز شماره صفر) در این اثر نیز شاهد مولفه های تماتیک و نیز فرمالیستی مرتبط با دغدغه و علاقمندی کارگردان هستیم. سوژه ای که با پژوهش پرورده گردیده و متریال جذابی برای یک مستند است. در ماهر نیز جست و جو یک تم اصلی است تا جایی که کاراکترها را به مقصودشان  و وصال برساند. فیلم قبل و بعد از این دیدار را با دوربینی اگرچه سیال اما کنترل شده که به چشم نمی آید روایت می کند و سندی است بر این نکته که سلیمی راد این جنس از کار را به خوبی می شناسد و رفته رفته می رود تا آن را به عنوان یک سبک در مسیر فیلمسازی اش تثبیت کند سبکی که بی گمان تدوین در آن نقشی غیر قابل انکار دارد.