یادگار جنوب به بدعت هایی در ساختار فیلمنامه دست می زند و می کوشد تا با روایتی غیر خطی و مرسوم زمینه ساز فیلمی متفاوت حداقل در نحوه ارائه اطلاعات و قصه باشد. اما مشکل اینجا است که به دلیل عدم توزیع درست و چینش به جای این تغییرات و به نوعی پنهان ساختن متریال ها و ملات قصه در بخشهای مختلف این روایت غیر متعارف، تماشاگر با ابهام و حتی در برخی قسمت ها سردرگمی رو به رو می شود و ارتباطش با فیلم مخدوش می گردد. عدم نمایش هیچ تصویری از شیدا به عنوان معشوق وحید ما را در پذیرفتن این میزان از علاقه دچار تردید می کند کما اینکه همین مسأله در موضوع از خود گذشتگی وحید برای نجات رعنا نیز صدق می کند.  یادگار جنوب در کارگردانی و انتخاب بازیگران تا حدی قابل قبولی و موفق است. هرچند که استفاده سحردولتشاهی از لهجه با نواقصی همراه است و در پاره ای موارد ایرادات راکوردی دارد. به کارگیری صابر ابر با چهره و سیمایی کاملاً متفاوت و گریمی پرحجم که تماشاگر را در شناخت اش دچار مشکل می کند یک شگفتی محسوب می شود که البته علت استفاده از چنین بازیگری در این نقش خاص و تغییرات اساسی خود جای سوال دارد.
یادگار جنوب در قیاس با فیلم قبلی کارگردان هایش اگر چه امتیازاتی دارد ولی به نظر می رسد در برقراری رابطه با مخاطب در جایگاهی پایین تر بایستد که شاید استفاده از مجموعه ای از بازیگران نام آشنا و یا صابر ابر در پرسونایی غریب از جمله راهکارهای آنها در جذب مخاطب بیشتر با توجه به جنس روایت این قصه باشد. مخاطبی که در سینمای ایران هنوز با شکل های جدید  روایت خو نگرفته و تا حدی برایش قابل هضم نیست.
سینماخانه / حمید عبدالحسینی